Vanmiddag ga ik een paar uur eten uitserveren bij een locatie voor crisisopvang van vluchtelingen. Ben ik door dit te doen voorstander van het huidige regeringsbeleid? Ben ik van mening dat we oneindig veel asielzoekers moeten opvangen? Of (écht gesuggereerd): ben ik dan de eerste ‘die ze net zo goed ook wel in huis kan nemen’? Is dat wat een
Aaah, daar is-tie dan eindelijk…onze nieuwe tafel. Bloed, zweet en tranen (niet door mij hoor, ik heb alleen op de fotoknop gedrukt), maar dan heb je ook wat. Mínstens 150 kilo, om preciezer te zijn.
… dan gaat onze oudste naar de basisschool. Hoe dichterbij haar vierde verjaardag komt, hoe langer het lijkt te duren. We hebben al kennisgemaakt met juf, veel vriendjes van de peutergroep gingen haar al voor en om de dag vraagt er wel iemand ‘ben jij al bijna vier?’. En dan volgt steevast het enthousiaste ‘ooooh, dus dan mag je al
Ken je ze? Van die héérlijk lange nazomerse zondagen…waarop de zon volop schijnt en niets moet of hoeft? Waarop je gewoon thuis bent met de kinderen en de agenda leeg is? Zo’n dag waarop alles tot de mogelijkheden behoort en waaraan geen einde lijkt te komen? Ja?
Ik heb niks met ballet. Behalve dan een keer of twee ‘goh, tjongejonge, knap hoor’ als er zo’n poppetje in tutu voorbij zweeft op televisie. Verder: ballet, bluh.
Deze zomer hadden we gekozen voor tien dagen vakantiepark-perfect-voor-jonge-gezinnen. Yeah, dat zijn wij. Een echte doelgroep zoals de reclame, met Peter die op een zonnig bospad idyllisch achter een peuterfietsje aanrent zonder te hoeven schreeuwen van ‘stoooohooop!’ en dat ik dan met gelukzalige glimlach een buggy duw terwijl mijn zoon rustig zit en niet probeert om onder de riem uit
Tien uur ’s ochtends op zaterdag. We vieren Aarons eerste verjaardag. Opa en oma zijn gearriveerd. Nadat het is gelukt om de taartjes-met-foto-van-Aaron, het cadeaumoment en de taart-met-kaars op de foto te zetten hang ik nu als een dweil over de eettafel. Rechtop zitten is al geen optie meer, hoewel ik nog een soort van probeer een gesprek te voeren en
M’n vader stuurde van de week een artikel door over kinderen en paaldansen (of pole fitness). Deed -ie- niet zomaar natuurlijk. Naja, wel met een reden maar niet van levensbelang. Neuh, hij stuurde het door omdat ik zelf sinds een poosje in zo’n paal hang. En dan is ‘hangen’ in dit geval het meest neutrale woord dat ik voor mijn handelingen
Er valt nog veel te leren. Over ’t leven in het algemeen. Over kots in ’t bijzonder. Kotsen, ja. Ik heb nog even overwogen om spugen of overgeven neer te zetten, maar dat kwam gewoonweg niet in de buurt. Met drie lessen in twee weken heb ik mijn kotscertificaat in elk geval binnen.
Gisteren had June haar eerste officiële speelafspraak buiten de deur. Nou ja, buiten ónze deur. Bij een vriendje thuis. Helemaal op eigen initiatief geregeld. Hij kwam thuis met de mededeling dat hij weleens met June wilde spelen, aldus z’n moeder. June bedacht op haar beurt op woensdagmiddag dat ze dan wel even zou bellen om te vragen of -ie- thuis
We gaan een weekend weg. (Voor dringend woningzoekenden onder ons: jullie maken geen schijn van kans, ons huis is reeds ingenomen door een jongere versie van onszelf.) Een weekend weg dus. Zonder kinderen. Die we eigenlijk het liefst misschien toch wel mee zouden nemen.
Vanmiddag vertrekken we net als vorig jaar met een goed gevulde bus richting de Vrienden van Amstel. Waarvan de naam zou betekenen dat de artiesten die optreden de zogenaamde ‘Vrienden’ zijn, maar in feite zijn het de bezoekers die zo’n avond nogal close met Amstel doorbrengen – zeker als ze uit de Kop van Noord-Holland komen. Nou was ik vorig