Gisteren bekeek ik voor het eerst met aandacht het nieuwe spotje van SIRE. Ik heb tenslotte zelf een zoon dus ik voel me enigszins aangesproken door de vraag “of ik mijn jongen genoeg jongen laat zijn”. En ik ben nieuwsgierig, vooral naar hoe zo’n filmpje dan wordt opgebouwd.

De laatste schooldag. Zes weken vakantie. Door sommigen wordt het gebracht alsof het De Grote Verlossing is. Sinds de kalender juni aanwees, beginnen of eindigen de meeste praatjes met ‘Lekker hè, bijna vakantie. Echt aan toe’, gevolgd door de vraag ‘gaan jullie nog weg?’. Bij elkaar duurt die hele vakantiepraat dus ruim drie maanden, want als je terug bent mag je nog tot in september aan de kapper of de mevrouw naast je in de wachtkamer bij de dokter vertellen wat je ‘van de zomer hebt gedaan’. Je kan dus maar beter zorgen dat je wat meemaakt in die veertien dagen, anders wordt het wel erg zeuren. Zeker bij onze dokter in de wachtkamer, want daar zit je gemiddeld anderhalf uur. Op een rustige ochtend.

Eigenlijk begon dit verhaal in 2015 al.

Ik deed mee aan een schrijfwedstrijd van een nieuw platform. Eenmaal ingezonden was het de bedoeling zoveel mogelijk stemmen te verzamelen voor je bijdrage. Om het makkelijk maar wel oh zo eerlijk te maken moesten de stemmers via allerlei omwegen ‘even’ een account aanmaken, waardoor ik zo ongeveer meteen alweer spijt had hieraan begonnen te zijn. Ja, alleen van dat stemmen verzamelen. Niet van mijn bijdrage. Die was gewoon goed. Niet de beste, dat wist ik ook wel. Maar toch zeker goed genoeg voor de shortlist. Wat ik ook wist: dat ik naar de prijsuitreiking zou. Op zich vreemd, aangezien ik reeds had besloten dat ik geen kans maakte op winnen en ik er voor naar Den Bosch moest afreizen.

Tweederangs wachtende zwembadmoe‘der – (de; v; meervoud: tweederangs wachtende zwembadmoeders; verkleinwoord: tweederangs wachtend zwembadmoedertje)

Betekenis:
1. Vrouw die één of meer kinderen op zwemles heeft en die doorgaans aan de tafel verder van het kijkraam gaat zitten om in de tussentijd wat te werken in tegenstelling tot eersterangs wachtende zwembadmoeders die direct bij het kijkraam zitten.
2. Vrouw die wacht als een moeder die alleen maar wachten zonde van de tijd vindt en zodoende een en ander tracht te combineren. Niet te verwarren met de negatieve connotatie die men doorgaans hangt aan ‘tweederangs’, alsof zij niet meetellen in vergelijking met de personen ‘eersterangs’.
(informeel) tweederangs wachtende zwembadmama

Ik kreeg gezelschap vandaag.

– Ja, ik dacht nu ik neem ook gewoon m’n werk mee. We zitten hier toch een uur.”

-“Precies mijn gedachte. Alleen nog ff goede wifi en ik maak hier m’n kantoor.”

– “Dat is wel jammer trouwens, want kan nu bijna niks.”

– “Maak anders ff een hotspot van je telefoon voor internet.”

– “Briljant!”

– “Top!”

– “Neem gerust een tomaatje hè.”

– “Dank je.”

– “Oh, zwaaimomentje geloof ik.”

*Zwaai, zwaai*

– “Tomaatje nog?”

– “Ja, waarom ook niet.”

Terwijl half digitaal Nederland de afgelopen dagen haar intrek neemt in óf Kamp GeenStijl óf KampTegenVirtueleVerkrachtingRosanneHertzberger wegens een ontploft bommetje waarvan de vraag ‘zou u haar doen?’ het aangestoken lontje bleek te zijn, gebeuren er elders op internet óók bijzondere dingen, echt waar. Weliswaar met een minder politiek tintje, maar toch.

Ouders (lees: moeders) die na vier weken babygeluk op Insta posten dat ze “zo ontzettend trots zijn” op hun zuigeling: heb ik niet zoveel mee. Vaak worden er maten en gewichten van het eerste bezoek aan het consultatiebureau bij gezet om hun mening kracht bij te zetten: kijk, 400 gram zwaarder! En voor het laatste beetje overtuigingskracht mogen vijftien ❤ -tjes niet ontbreken, want hé, een berichtje zonder vijftien ❤ -tjes is zo ongeveer hetzelfde als geen berichtje.

“Oh mijn God, wat een haar!”, aldus de verloskundige toen June nog maar één wee verwijderd was van geboren worden. Even voor de duidelijkheid: ze refereerde dus aan het donkere koppie van onze dochter, en niet aan eh…nou ja, aan mij. In elk geval, na twee dagen maakten we een mooie Zwitsal-kuif van Junes lange lokken.

Dus. Ik zag vandaag een filmpje waarin twee vaders en een mevrouw van Rutgers op een plein in Den Haag duidelijk willen maken dat het tijd is voor maar liefst drie maanden betaald (!) vaderschapsverlof. Ze hadden twee kinderwagens met poppen erin meegenomen, die demonstratief een paar meter verderop werden neergezet “want de vaders hadden nu dus geen tijd om voor ze te zorgen”.