Alweer een paar weken geleden kwamen we in de basisschoolkinderencoronafase terecht, precies zoals de krantenkoppen al voorspelden. Op de eerste dag van het thuisonderwijs was er één tel teleurstelling met drie tranen en dat was het. Een uur later schoof Aaron opgewekt een extra stoel aan mijn bureau en legde hij uit hoe de online schoolomgeving ook alweer werkt (“Mam,

Toen June bijna tien jaar geleden werd geboren, was ik na een paar weken best wel klaar met het hele babygedoe. Geen depressies, geen noemenswaardige mankementen, geen andere ernstige zaken: ik vond het vooral veel gedoe. En ik vond het óók gedoe dat iedereen (lees: Peter) gewoon kon gaan en staan waar hij wilde (dat deed -ie- trouwens helemaal niet.

Als ik op vrijdagmiddag bij m’n ouders binnenstap zit Aaron achter de computer. Een vlog van Enzo Knol. In m’n ooghoek zie ik een of andere top-3 in beeld verschijnen, van spullen die Enzo krijgt, of koopt of onderzoekt of wat-ie er dan ook maar mee doet om een paar miljoen volgers naar het scherm te laten staren. In elk

Als communicatieadviseur kun je sommige dingen niet vaak genoeg herhalen: een boodschap de wereld in sturen is op zichzelf géén communicatie. Pas als die boodschap aankomt bij een ontvanger (en dan het liefst de ontvanger die je ook voor ogen had) kom je in de richting van wat je communicatie zou kunnen noemen – je hebt er op z’n minst

Nieuwjaarskaart voor 2021.