Alweer een paar weken geleden kwamen we in de basisschoolkinderencoronafase terecht, precies zoals de krantenkoppen al voorspelden. Op de eerste dag van het thuisonderwijs was er één tel teleurstelling met drie tranen en dat was het. Een uur later schoof Aaron opgewekt een extra stoel aan mijn bureau en legde hij uit hoe de online schoolomgeving ook alweer werkt (“Mam,

Toen June bijna tien jaar geleden werd geboren, was ik na een paar weken best wel klaar met het hele babygedoe. Geen depressies, geen noemenswaardige mankementen, geen andere ernstige zaken: ik vond het vooral veel gedoe. En ik vond het óók gedoe dat iedereen (lees: Peter) gewoon kon gaan en staan waar hij wilde (dat deed -ie- trouwens helemaal niet.

Als ik op vrijdagmiddag bij m’n ouders binnenstap zit Aaron achter de computer. Een vlog van Enzo Knol. In m’n ooghoek zie ik een of andere top-3 in beeld verschijnen, van spullen die Enzo krijgt, of koopt of onderzoekt of wat-ie er dan ook maar mee doet om een paar miljoen volgers naar het scherm te laten staren. In elk

Als communicatieadviseur kun je sommige dingen niet vaak genoeg herhalen: een boodschap de wereld in sturen is op zichzelf géén communicatie. Pas als die boodschap aankomt bij een ontvanger (en dan het liefst de ontvanger die je ook voor ogen had) kom je in de richting van wat je communicatie zou kunnen noemen – je hebt er op z’n minst

Nieuwjaarskaart voor 2021.

Tijdens onze verhuizing vorig jaar stouwden we vakkundig de logeerkamer vol, tot op de drempel aan toe (waar ‘we’ staat moet je trouwens ‘ze’ lezen. En waar ‘ze’ staat bedoel ik onze vrienden). Daarna haalde ik langzamerhand de ene na de andere doos de kamer weer uit. Bleek er dus gewoon een vloer in die kamer te zitten. En behang.

Bij De Dijk zijn ze er al een poosje over uit: het komt als altijd weer op liefde neer. Ik trouwens ook, daarom prijkt deze tekst in onze woonkamer. Het mooie is dat je er alles aan kunt ophangen en het tóch hartstikke waar is. Inclusief het vergiftigen van je lief en een niet-blinkend huis.

Donderdagmiddag, drie uur. Van achter een raam waar je amper doorheen kunt kijken door de weerkaatsing van het licht probeer ik te ontdekken welk koppie dat net boven het water uitsteekt van Aaron is.

Naast alle mooie verjaardagscadeautjes kreeg ik dit jaar ook weer een vrolijk kaartje van het RIVM, met de uitnodiging voor een uitstrijkje. Prima, doen we. Met eerst even een gesprekje, natuurlijk.

Afgelopen weekend parkeer ik voor de tweede keer binnen een uur op de parkeerplaats van een supermarkt. Eerder had ik op de markt iets moois gezien, een foto gemaakt en die naar Peter gestuurd. Uiteindelijk was ik al weg toen hij berichtte dat ik het ding ‘gewoon mee moest nemen want leuk’ en dus schuifel ik weer langs langs een

Ja, het was een strakke planning. Weinig aan te doen met twee werkende mensen, twee schoolgaande kinderen, twee tot vier keer per week hoofdpijn