De eerste week van dit jaar sloot ik mezelf vier dagen op in een klaslokaal van The School of Life, voor het programma Filosofie voor het leven. Samen met zo’n dertig anderen dook ik in de wereld van wijsheden uit de oudheid, vragen van vandaag, liefde, lust en dilemma’s over het leiden van een goed leven. Natuurlijk was dit alles
“En, al gehuild vandaag?” “Jazeker. Twee keer al. Eerst toen ik Sanne zag en daarna kwam ik je broer tegen.”
Van de ruim 20.000 bezoekers op Indian Summer Festival eind mei was June er één. Met mijn vriendin en haar zoon vormden we een groepje van vier. Voor June was het niet haar eerste festival, maar door corona was het lang geleden dat ze tussen zoveel bezoekers liep. Als we laat op de avond thuiskomen duikt ze nog even op
Alweer een paar weken geleden kwamen we in de basisschoolkinderencoronafase terecht, precies zoals de krantenkoppen al voorspelden. Op de eerste dag van het thuisonderwijs was er één tel teleurstelling met drie tranen en dat was het. Een uur later schoof Aaron opgewekt een extra stoel aan mijn bureau en legde hij uit hoe de online schoolomgeving ook alweer werkt (“Mam,
Toen June bijna tien jaar geleden werd geboren, was ik na een paar weken best wel klaar met het hele babygedoe. Geen depressies, geen noemenswaardige mankementen, geen andere ernstige zaken: ik vond het vooral veel gedoe. En ik vond het óók gedoe dat iedereen (lees: Peter) gewoon kon gaan en staan waar hij wilde (dat deed -ie- trouwens helemaal niet.
Als ik op vrijdagmiddag bij m’n ouders binnenstap zit Aaron achter de computer. Een vlog van Enzo Knol. In m’n ooghoek zie ik een of andere top-3 in beeld verschijnen, van spullen die Enzo krijgt, of koopt of onderzoekt of wat-ie er dan ook maar mee doet om een paar miljoen volgers naar het scherm te laten staren. In elk
Als communicatieadviseur kun je sommige dingen niet vaak genoeg herhalen: een boodschap de wereld in sturen is op zichzelf géén communicatie. Pas als die boodschap aankomt bij een ontvanger (en dan het liefst de ontvanger die je ook voor ogen had) kom je in de richting van wat je communicatie zou kunnen noemen – je hebt er op z’n minst
Nieuwjaarskaart voor 2021.
Tijdens onze verhuizing vorig jaar stouwden we vakkundig de logeerkamer vol, tot op de drempel aan toe (waar ‘we’ staat moet je trouwens ‘ze’ lezen. En waar ‘ze’ staat bedoel ik onze vrienden). Daarna haalde ik langzamerhand de ene na de andere doos de kamer weer uit. Bleek er dus gewoon een vloer in die kamer te zitten. En behang.
Bij De Dijk zijn ze er al een poosje over uit: het komt als altijd weer op liefde neer. Ik trouwens ook, daarom prijkt deze tekst in onze woonkamer. Het mooie is dat je er alles aan kunt ophangen en het tóch hartstikke waar is. Inclusief het vergiftigen van je lief en een niet-blinkend huis.
Het was een jaar als alle andere
Donderdagmiddag, drie uur. Van achter een raam waar je amper doorheen kunt kijken door de weerkaatsing van het licht probeer ik te ontdekken welk koppie dat net boven het water uitsteekt van Aaron is.