Toen June bijna tien jaar geleden werd geboren, was ik na een paar weken best wel klaar met het hele babygedoe. Geen depressies, geen noemenswaardige mankementen, geen andere ernstige zaken: ik vond het vooral veel gedoe. En ik vond het óók gedoe dat iedereen (lees: Peter) gewoon kon gaan en staan waar hij wilde (dat deed -ie- trouwens helemaal niet. Ja, staan met een hussende baby op de arm, dat vooral) terwijl ik eerst een compleet schema moest afwerken voordat ik met kind en al de deur uit kon en dat andere mensen dan ook nog eens ‘geniet van je héérlijke kraamtijd’ riepen.
Precies één jaar geleden reisden we af naar Utrecht voor een kennismaking met Hershey, die onder het oog van de televisiecamera meteen mee naar huis ging. Ergens zeer vergelijkbaar met ’n zwangerschap: we wísten dat het een hond was, alleen geen idee hoe -ie- eruit zag en of het een jongen of een meisje was. Het enige dat we -net als met Junes komst- zeker wisten was dat onze dagen er vanaf dat moment totaal anders uit zouden zien.
Het grote verschil: ik was er nu na een paar dágen al best wel klaar mee. Want -logischerwijs- was er één die het grootste deel van de dag met ‘m zat opgescheept, namelijk de thuiswerkende moeder in haar coronakantoor. De rest vloog naar school (want werk) en school (want school). De deur uitgaan bleek nagenoeg onmogelijk (dat ‘even laten huilen’ werkt met honden nóg slechter) en voor ik het wist was het na de ochtendwandeling alweer tijd voor een middaguitje. Deden mensen met honden daartússen ook nog dingen?
Bijna tien en één jaar later is het woensdagochtend 9 uur. Vanochtend om 8 uur hadden Hershey en ik er al een wandeling van een half uur op zitten en bij thuiskomst stond June samen met haar broer klaar om naar school te gaan, inclusief ingepakte (voetbal)tassen, gevoerde konijnen, gepoetste tanden en gekamde haren. Hershey slaapt inmiddels op zijn zelf toebedeelde stoel. En ik? Ik typ dit stukje.
PS. Voor wie nu denkt ‘hoe was de kraamtijd met Aaron dan?’: niet vragen.
