Het afgelopen jaar heb ik optimaal gebruik gemaakt van mijn zorgverzekering. Sterker nog, als ik de bonnetjes van de ritten naar afspraken ook had kunnen declareren, had ik de maand december vast niet meer hoeven werken. Nou is het toevallig zo dat ik in principe toch lekker zelf mag weten wanneer ik wel of niet werk, maar kom op, HET
Ik ben alleen. Oké, met de kinderen dan. Het zat er al een tijdje aan te komen. Uiteindelijk is -ie- zondag gewoon vertrokken tijdens een weekendje weg. Met toestemming van m’n moeder zelfs.
Vorige week was de Week van de Pleegzorg en toevallig kregen we in dezelfde week een telefoontje over onze aanmelding bij de Logeerking als logeeradres: eens per vier tot zes weken een dag of een dag en een nacht ruimte bieden aan een kind dat extra zorg en aandacht nodig heeft, omdat ze zelf een beperking hebben of omdat iemand
Bij mijn bezoek aan het AMC vorige week kreeg ik een stapeltje papier mee met ‘informatie’. A4tjes met ‘gegevens’. ‘Belangrijke zaken’. ‘Dingen’. Een van die ‘dingen’ was de inlogcode om je eigen dossier digitaal in te zien.
Bezoek aan het AMC. Ik wist dat het groot was, maar niet precies hóe het was. En gelukkig maar zou je kunnen zeggen, zolang het lukt blijf ik liever in de buurt. Of eigenlijk uit de buurt dus. Maar goed, noem me wereldvreemd of gewoon onnozel, ik had geen idee. Bij binnenkomst leken we in een combinatie van de vertrekhal
Ik ben een beetje verkouden. De laatste keer dat ik een beetje verkouden was, lag ik vier uur later tanden klapperend in bed met iets dat achteraf een ‘longontsteking op het randje’ zou heten. Sindsdien viel m’n haar van m’n hoofd en staat mijn schildklier al maanden in standje winterslaap.
-“June, wil jij voor mama even die paarse gezichtsdoekjes in de kar doen?” -“Paarse? Ik neem die blauwe, die zijn veel beter.” -“Ja, maar die blauwe zijn eigenlijk voor oudere vrouwen, June.” -“Ja precies. Ik neem die blauwe voor jou mama!”
Toeteren. Vanochtend was het weer zover. Wat is dat toch dat mannen (daar ga ik tenminste vanuit, er zitten doorgaans toch nog weinig vrouwen in van die grote werkbussen met open laadbak – puntje emancipatie dames!) per se even op die claxon moeten drukken, terwijl ik ’s morgens om kwart voor zeven probeer om een energiek rondje te lopen? Het
Gaat -ie- hoor…school is weer begonnen. Oneliners als ‘terug in het ritme’, ‘weer leven op de klok’ en ‘alles weer normaal’ klinken volop tijdens luchtige praatjes bij de kassa van de supermarkt (“Jaaa, vanavond gewoon aardappelen, groenten en vlees hoor!” “Hahaha, ja dat zei ik ook al tegen mijn jongens!”), terwijl liga’s, pakjes drinken en een half volkoren op de
De kerkbank. Ook al staat ie tegenwoordig op zolder, het ding speelt sinds we gingen samenwonen een centrale rol in ons huis.
Ondertussen, in de auto… -“Weet je mam, als we gaan optreden voor juf Pauline, dan ben ik de pechvogel.” -“Wat bedoel je, June?” -“Nou, we gaan allemaal samen optreden omdat juf niet meer bij onze klas gaat werken. En dan mag ik de pechvogel zijn, mam. Bij het optreden.”