*Column voor Noordkop in Zaken, oktober 2016*
Soms zijn mensen bang voor me. Dat weet ik, want dat vertellen ze me – dat dan weer wel. Het is een beetje als naar de tandarts gaan met een zere kies, stel ik me zo voor. Je weet dat het altijd beter wordt als je de specialist er even naar laat kijken, maar dat neemt de angst voor de extra pijn natuurlijk niet weg.
Net als de tandarts word mij regelmatig gevraagd even ergens ‘naar te kijken’. Soms gaat het om eventuele spel- of typfouten, soms gaat het om de formulering en soms… beginnen we gewoon opnieuw. Meestal word ik bij het verzoek om naar een schrijfsel te kijken meteen overladen met een waslijst aan redenen waardoor de tekst misschien niet zo goed is, gevolgd door ‘maar ja, jij bent natuurlijk de expert’. Dat is nog tot daar aan toe: je sollicitatiebrief, opzegging of persoonlijk profiel even bewust laten checken door een ander is volgens mij altijd goed. Ik heb zelf ook opdrachten waarbij anderen meelezen en eigen teksten laat ik regelmatig door een ander bekijken.
Erger wordt het als mensen bekennen dat ze bij mij ‘altijd extra goed opletten omdat ze bang zijn fouten te maken’ als ze me een berichtje appen. Krijg ik ineens appjes met hoofdletters en punten op de juiste plek. Negen van de tien keer weet ik dan meteen dat iemand met bibberende handen en trillende vingers probeert wat knaps te noteren, want laten we wel wezen: wie typt er nou in keurig Standaardnederlands in chats? Ikzelf niet, in elk geval. What’s App is fantastisch: nagenoeg de enige plek waar ik ongestoord driedubbele uitroeptekens, zelfbedachte afkortingen en zelfs hier en daar een typ-of spelfout de wijde wereld in kan sturen. Gewoon, omdat het bedoeld is om op een snelle manier persoonlijke berichtjes uit te wisselen en niet om vanuit zakelijk oogpunt bepaalde resultaten te bereiken. En dus val ik ook zeker niet over iemand anders z’n (beperkte) taalkunsten in deze berichtjes. Sowieso ben ik geen taalpurist. Taal is constant aan verandering onderhevig en belangrijker: voor mij is taal boven alles bedoeld om mee te spelen. Anders is er toch niks aan? Kortom: vooral sturen zonder dat het zweet je uitbreekt, die berichtjes of teksten. Ik prik er wel doorheen. Nou ja, behalve door dt-fouten natuurlijk. En het fout schrijven van namen. Ah, en het verwisselen van ij/ei: ook liever niet. Maar verder let ik nergens op, hoor.