Bezoek aan het AMC. Ik wist dat het groot was, maar niet precies hóe het was. En gelukkig maar zou je kunnen zeggen, zolang het lukt blijf ik liever in de buurt. Of eigenlijk uit de buurt dus. Maar goed, noem me wereldvreemd of gewoon onnozel, ik had geen idee. Bij binnenkomst leken we in een combinatie van de vertrekhal van Schiphol en het Parc Plaza (a.k.a. Market Dome) van een bekend vakantiepark te zijn beland. Zoekende mensen met koffertjes, jengelende kinderen die half uit hun buggy hangen en hier en daar een grote-groene-struik-die-eigenlijk-buiten-hoort-te-staan: als je niet beter wist zou je bij StarBucks plaatsnemen tot het moment dat je richting je vakantiewoning mag.
Helaas wisten wij wel beter en waren we op het randje van te laat komen, dus snelden we de koffietent voorbij, het plein over, de gang in, schuif-eens-op-dokter-1-en-dokter-2-in-overleg, door een klapdeur, langs twintig deuren, move over meneer de liftmonteur, weer een gang door, de hoek om, aan de kant oudjes-met-wandelstok, zo richting patiëntenregistratie. Drie minuten later was ik een pasje rijker en een heleboel privacy armer, terwijl er en passant een foto werd genomen met de webcam. Uit principe zou ik het interessant vinden om daarover in gesprek te gaan met de registratiemevrouw, maar in principe hadden we daar niet echt tijd voor. Op naar de wachtkamer dus. En zit je eenmaal keurig te zitten, dan weet je dat er een eenzijdige afspraak van kracht is: zelf doe je heel veel moeite om op tijd te komen, maar dat wil niet zeggen dat de afspraak ook op tijd plaatsvindt. En in principe zou ik daar eens wat van kunnen zeggen, maar uit principe doe ik dat niet.
KOFFIE
Of eigenlijk: eenmaal in zo’n wachtkamer laat ik een groot deel van mijn principes varen omdat ik ervan overtuigd ben dat dit bijdraagt aan de kwaliteit van de zorg – van het baliemeisje tot de arts zelf; ik heb ze liever met me dan tegen me (iets met stroop en azijn). Dus je wacht. Geduldig. Of zoiets. “Kan ik nog naar de wc denk je? Ja toch? Ja, ik ga maar ja. Ah zie je, kon makkelijk. Zal ik koffie halen? Nee hè, straks zijn we zo aan de beurt. Nou ja, als die mevrouw nu pas wordt geroepen dan hadden we wel koffie kunnen nemen. Ja, nou nee, nu niet meer, straks ben ik al. Duurt toch wel lang hè? Nee, laat die koffie nou maar zitten. Slokje water dan maar? In Den Helder staat de koffie tenminste gewoon op tafel. Wel oud meestal, maar toch. Ach, je kan ook eigenlijk beter geen ervaringsdeskundige qua koffie in ziekenhuizen worden. Oh, ik mag!” (Glimlachen nu!).
BERTA 83
Drie kwartier en vier witte jassen verder gaan we op naar het laboratorium. Een bedrijf op zich: als Berta 83 werd ik de lange gang met prikhokjes in gestuurd, op naar het vak waar met koeienletters (vat je ‘m?) nummer 21 op staat. Groot voordeel: je bent meteen aan de beurt, dus
een halve minuut later konden we de terugreis inzetten. En dan snap je ook wat die StarBucks daar doet: dé plek om even op te steken onderweg naar de auto, want precies op de helft van de lange wandeltocht richting garage. En natuurlijk is het gewoon top om als meisje uit de polder met verse koffie te kunnen aansluiten in de file op de ring. Toch een beetje dat vakantiegevoel.
Het AMC, even helemaal weg.