Bij mijn bezoek aan het AMC vorige week kreeg ik een stapeltje papier mee met ‘informatie’. A4tjes met ‘gegevens’. ‘Belangrijke zaken’. ‘Dingen’. Een van die ‘dingen’ was de inlogcode om je eigen dossier digitaal in te zien. Houd ik van. Overzicht. Naslagwerk. Al je problemen lekker helder op een scherm, hoef je ze niet steeds te onthouden. En het lijkt me ook echt goed: via het dossier kun je vragen stellen en ook afspraken aanvragen. Als je een beetje hypochondrisch bent ingesteld kun je via deze weg lekker legaal specialisten stalken (nee, probeer dit thuis niet!).
Wat je ook kunt via je persoonlijke dossier: uitslagen inzien. Van bloedprikken bijvoorbeeld. Zelfs als je nog geen arts gesproken hebt. Het lijkt op een groot psychologisch experiment. Vóórdat je die pagina opent komt er een waarschuwing in beeld: ‘pas op! Weet u wel zeker dat u de uitslag wilt zien? Ook als u nog geen arts hebt gesproken? Ja? Nou, dan is het dus mooi uw eigenste schuld als u vervolgens een positieve uitslag ziet staan en daarna een volle week in spanning zit over de gevolgen daarvan omdat u pas over acht nachtjes slapen een arts spreekt die deze uitslag kan duiden.’
Het kan niet anders dan dat ze graag nieuwe patiënten ontvangen op de PAAZ-afdeling.
“Ha jongens, we hebben er weer eentje!”
“Komt u binnen. Gaat u maar rustig zitten. Nou mevrouw, vertel eens even, wat denkt u zelf dat de reden is dat u hier bent?”
“Jullie digitale dossierdinges natuurlijk! Ik wilde niet klikken op de uitslag, echt niet, maar mijn hand werd als een magneet naar de knop toegetrokken en voor ik het wist zag ik de uitslag in beeld staan! Nou, en toen kwam Google natuurlijk en daarna…daarna…werd alles zwart voor m’n ogen.”
“Ah, maar we hadden u gewaarschuwd, toch? U had ook netjes kunnen wachten op het gesprek met de arts.”
…
Ik verwacht dat mijn uitslagen vandaag of morgen wel in beeld komen. Dus, mochten jullie niks meer van me horen: een kaartje zou leuk zijn.