“Oh mijn God, wat een haar!”, aldus de verloskundige toen June nog maar één wee verwijderd was van geboren worden. Even voor de duidelijkheid: ze refereerde dus aan het donkere koppie van onze dochter, en niet aan eh…nou ja, aan mij. In elk geval, na twee dagen maakten we een mooie Zwitsal-kuif van Junes lange lokken.
Dus. Ik zag vandaag een filmpje waarin twee vaders en een mevrouw van Rutgers op een plein in Den Haag duidelijk willen maken dat het tijd is voor maar liefst drie maanden betaald (!) vaderschapsverlof. Ze hadden twee kinderwagens met poppen erin meegenomen, die demonstratief een paar meter verderop werden neergezet “want de vaders hadden nu dus geen tijd om
“Mam, schuif eens op. Ik wil er ook bij.” Tuurlijk kind. “Waarom lig jij eigenlijk met papa in één bed?”
Het is vakantie en meteen vult het scherm zich met het ene quality time-kiekje na het andere: ouder-en-kind-selfies in de bios, stralend op het strand, lachend op een uitkijktoren of gewoon gezellig aan de warme chocomelk…allemaal überhippe quality time vastgelegd en gepubliceerd (want dan is het waar).
Onze kinderen worden verpest. Zijn verpest. Dat komt doordat wij allebei werken. En we maken gebruik van kinderopvang en oh hell – de grootouders passen ook nog een dag in de week op. Deze week liet een pedagoog (met ruim dertig jaar professionele ervaring, stond erbij) via de media weten dat je hierdoor een grote kans loopt onbeschofte kinderen te
Als je dochter June vraagt wat ze later voor werk wil doen, antwoordt ze ‘net als mama boven werken’. Het is nog maar de vraag of ze al een redelijk idee heeft van wat dat dan precies inhoudt, aangezien zij op haar beurt regelmatig vraagt “of ik vandaag écht ga werken”, waarmee ze dan bedoelt of ik de deur uitga
Ah, natuurlijk. Overal stralende kindjes die poseren voor stralende kerstbomen, klaar voor een stralend kerstdiner op school. Maar wel ff bij de realiteit blijven hè, mensen. —————————————————————————————————————– “Ik wil mijn paamja aanlaten.” “Morgen wil ik pas omkleden met het glittershirt.” Nee. Nee, nee, nee, nee, nee, nee, nee. Zo gaan we dat dus niet doen. Het hele jaar doet mama
Wensen. Een appartement in Boedapest. Een mini-hamam als badkamer (zonder andere bezoekers. Of kinderen). “Prima, graag!” antwoorden als iemand vraagt of ik wil rijden naar Nijmegen. En als we toch bezig zijn, doe dan die financiële vrijheid ook maar. Wie vraagt naar iemands wensen, krijgt meestal antwoord in de vorm van toekomstige zaken. De loterij winnen, zes maanden per jaar
Het is er weer tijd voor: verlanglijstjes. En hoewel je natuurlijk (bij ons tenminste) zelf mag weten wat je vraagt, deed ik alvast een verwoede poging om mijn lijstje uit meer te laten bestaan dan de boeken van Griet op de Beeck en Haruki Marakami. Alleen, uit wat dan hè? ‘Nou, er valt toch zat te bedenken’, zeker in de