Tien uur ‘s ochtends op zaterdag. We vieren Aarons eerste verjaardag. Opa en oma zijn gearriveerd. Nadat het is gelukt om de taartjes-met-foto-van-Aaron, het cadeaumoment en de taart-met-kaars op de foto te zetten hang ik nu als een dweil over de eettafel. Rechtop zitten is al geen optie meer, hoewel ik nog een soort van probeer een gesprek te voeren en

Een paar weken oud is Aaron inmiddels. Uit het aantal lachjes per dag maken we op dat hij het prima naar z’n zin heeft. Blijft opmerkelijk dat het zo kort geleden is en het toch lijkt of hij er altijd geweest is. Net als de migraine. Negen maanden wacht je op zo’n bijzonder moment, en als het dan zo ver