Nijn en hoofdpijn

Een paar weken oud is Aaron inmiddels. Uit het aantal lachjes per dag maken we op dat hij het prima naar z’n zin heeft. Blijft opmerkelijk dat het zo kort geleden is en het toch lijkt of hij er altijd geweest is. Net als de migraine. Negen maanden wacht je op zo’n bijzonder moment, en als het dan zo ver is vraag je jezelf af waarom ook alweer – overeenkomstig de bevalling, ja. Want wat hoofdpijn betreft: die kondigde zich slechts lichtjes overtijd aan met 40.6 weken.

Drie dagen na de geboorte van Aaron ging ik dus ongeveer op m’n knieën door het huis. Niet vanwege buikpijn, hechtingen, naweeën of ander baringsongemak, maar gewoon ouderwets op zoek naar m’n migrainepillen. Hoewel, vóór m’n zwangerschap hoefde ik ze nooit te zoeken. Had ik overal kleine voorraadjes liggen, zo voor het grijpen. En de nieuwe lading was altijd in bestelling. Maar nu waren ze negen maanden lang buiten beeld geweest en daardoor ook gewoon van de aardbodem verdwenen, zo leek het. En toch wist ik dat er ergens nog een doosje moest zijn. Nadat ik vast bij m’n moeder had gecheckt of zij nog iets aan medicatie in huis had (“Weet ik ’t, iets dat helpt”), vond ik ze gelukkig. Of ik prijs had op een kraslot, toen ik het laatje in de badkamer opentrok en het bekende doosje zag liggen. Zes stuks lagen geduldig te wachten in gloednieuwe verpakking. Het tabletje smaakte bij het doorslikken nog net zo smerig als veertig weken eerder, maar werkte na zo’n afkickperiode mooi wel als een malle – was binnen een half uur weer fris en fruitig. En nee, da’s niet overeenkomstig de bevalling.selfie samen

Nog eens drie weken later ligt er een nagenoeg lege strip naast de wastafel. Eén eenzaam tabletje nog. Twee zijn er gebruikt om opkomende aanvalletjes de kop in te drukken. En twee afgelopen zondag. Om vier uur was er nog niets aan de hand, om vijf uur lag ik slap als een dweil in bed. Peter moest ik beneden achterlaten met twee kinderen waarvan er eentje strikt gezien om zes uur naar bed had gekund maar wat praktisch onuitvoerbaar was omdat de ander nog in bad moest en omdat voorlezen en badderen gewoon lastig is met slechts twee handen ging het badderen voor en moest er gewacht worden met voorlezen en dus met naar bed gaan – nog te volgen? En hoewel dit alles prima verliep (heb ik van horen zeggen, aangezien ik niet meer meedeed), werd ik om zeven uur uiteindelijk toch even gewekt met de punt van een boek in  m’n gezicht en de vraag van June of ik óf even wou voorlezen, óf even met een huilende zoon op schoot wou zitten (dat laatste vroeg Peter trouwens, niet June). Voordat we het wisten had ik een boek in de ene hand en Aaron in m’n andere hand, dus het werd allebei. Na drie minuten de knuffelstem van Nijntje boven de luidkeelse stem van Aaron-ik-heb-het-even-niet-naar-m’n-zin proberen uit te laten komen was het wel genoeg geweest. Waarna Peter zijn best deed om zo snel mogelijk eerst June en het boek weer naar een andere kamer te loodsen, en daarna een humeurige Aaron zodat ik me verslagen achterover kon laten vallen (en vallen betekent hier: met een slakkengang en véél beleid mezelf tegen de kussens aan schuiven en dan vooral niet.meer.bewegen).

Hoe relaxed is dat, hoofdpijn hebben rond etens- en bedtijd in deze tropenjaren. En hoe relaxed is het, dat ik dan gewoon in m’n bed kan gaan liggen en verder alles geregeld wordt. Ik deed zelfs nog een poging naar beneden te gaan ‘voor de gezelligheid’ (hoewel ik ‘gezelligheid’ toen even niet kon uitspreken. Teveel lettergrepen). Werd zonder pardon weer naar boven gedirigeerd achter m’n kinderen aan. Da’s het vieren waard. Met natuurlijk -na negen maanden droogstaan- een goed glas. Water. En een pilletje.

ps. Vroeger (=een directeur, bedrijf, huis en twee kinderen eerder) dacht ik trouwens dat het begrip ’tropenjaren’ een ontzettend positieve betekenis had. Zag een zonnig strand en heerlijk koele drankjes voor me en zo en dat dan verwerkt in het dagelijks leven. Hoe naïef. Tot ik een poosje geleden bedacht dat de betekenis van dat woord helemaal niet strookte met de eigen praktijk en dus de Van Dale er nog maar eens op nasloeg: “Bijzonder zware, slopende jaren”…Aha. Misschien toch eens zien wat voor pillen de dokter nog meer in de aanbieding heeft.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *