Vanmiddag vertrekken we net als vorig jaar met een goed gevulde bus richting de Vrienden van Amstel. Waarvan de naam zou betekenen dat de artiesten die optreden de zogenaamde ‘Vrienden’ zijn, maar in feite zijn het de bezoekers die zo’n avond nogal close met Amstel doorbrengen – zeker als ze uit de Kop van Noord-Holland komen. Nou was ik vorig
18.10 uur “Wilde je nou eigenlijk nog met ze mee uit vanavond?” “Ja eh, geen idee. Nooit meer over nagedacht sinds van de week. Wel leuk.” “Heb je dan over iets van oppas nagedacht?” “Nope.” “Top.”
Hij is weer in het land. Die goede, beste Sint. En nu onze oudste bijna drie is, krijgt Sint steeds meer betekenis. Da’s trouwens ook niet zo heel moeilijk, aangezien de winkels tegenwoordig in augustus al gevuld worden met decemberspul.
M’n laatste blog is alweer een poosje geleden. Dat heeft (naast vele, vele andere oorzaken) natuurlijk één hoofdreden: gezellige drukte. En laat het schrijven van een blog nou zo’n beetje het enige zijn dat niet op een vast moment in de week in de agenda staat genoteerd. Of niet zo’n beetje, maar echt.
Vorige week was er een reünieavond van een maatschappelijk journalistiek project waar ik jaren geleden aan deelnam. Een project over verhalen uit de samenleving vertellen, het laten zien van initiatieven op het gebied van betrokkenheid, ideeën om de nabije wereld een beetje mooier te maken. En om verder te leren op het gebied van journalistiek. Prachtig initiatief, met name mogelijk
Jahaaaa, nou. Tsjee. Pfff. Echt. Poeh zeg. Met twee van die kleintjes. Tjonge. Klopt.
Een paar weken oud is Aaron inmiddels. Uit het aantal lachjes per dag maken we op dat hij het prima naar z’n zin heeft. Blijft opmerkelijk dat het zo kort geleden is en het toch lijkt of hij er altijd geweest is. Net als de migraine. Negen maanden wacht je op zo’n bijzonder moment, en als het dan zo ver
Nog tegoed: een bevallingsblog – samengevat in vijf quotes.
Zes weken oud is Aaron al weer. Daarvan is hij er vijf wakker geweest. De eerste week was -ie- nog ‘gewoon’ onrustig. Aan het einde van de kraamweek waren we er wel uit: hij had honger. Veel. Bovengemiddeld. Gelukkig is daar eenvoudig wat aan te doen. Gewoon meer voeding geven. Veel. Bovengemiddeld. Zo’n anderhalve dag leek die oplossing even eenvoudig
Alweer ruim een week geleden werd Aaron geboren en we maken het allemaal goed – hoe fijn. Zo goed zelfs, dat het werk daardoor niet lang op zich laat wachten. Nee, ik ben (deze keer) niet in m’n kraambed al begonnen. Kon namelijk na een paar dagen gewoon makkelijk beneden zitten. En dat typt toch net even wat makkelijker. Maar
Zwanger zijn brengt algemeen gesproken een hoop mooie momenten met zich mee. De eerste keer dat je het hartje hoort kloppen, de eerste echo, de eerste schopjes van het kleintje en ga zo maar door. Ook in je omgeving wordt er vaak vertederd gereageerd op de aankondiging van een nieuw wondertje en het leven dat er in je buik groeit.
– “Goedemiddag. Ik bel over mijn dochter van twee die gisteren op haar mond is gevallen. Het tandvlees ziet blauw en lijkt een stukje van haar voortand geschaafd te zijn. Ik wilde graag weten of we daarmee langs moeten of kunnen komen?”