Vanmiddag vertrekken we net als vorig jaar met een goed gevulde bus richting de Vrienden van Amstel. Waarvan de naam zou betekenen dat de artiesten die optreden de zogenaamde ‘Vrienden’ zijn, maar in feite zijn het de bezoekers die zo’n avond nogal close met Amstel doorbrengen – zeker als ze uit de Kop van Noord-Holland komen. Nou was ik vorig jaar tijdens het feestje vooral dik met cola, want zwanger – en dan bedoel ik dus dik als in bevriend, want qua kilo’s viel het reuze mee. Toen in elk geval.

– “Goedemiddag. Ik bel over mijn dochter van twee die gisteren op haar mond is gevallen. Het tandvlees ziet blauw en lijkt een stukje van haar voortand geschaafd te zijn. Ik wilde graag weten of we daarmee langs moeten of kunnen komen?”

Publicatie van kort verhaal Bevlieging (max. 250 woorden)
in magazine Flair (30 april 2014).

Bevlieging

Voorzichtig zette Anouk de verhuisdoos in de hal. Opgewonden over het feit dat ze eindelijk de knoop had doorgehakt, stapte ze kordaat en goedgemutst de kamer in. ‘Joehoe, ik ben thuis!’. Rick hing op de bank met een hoofd als een donderwolk. Hij mompelde iets dat op hallo moest lijken. Anouk schoof naast hem op de bank. Ze besloot meteen van wal te steken. ‘Rick, ik ben verliefd geworden. Ontzettend.’ Rick veerde overeind. ‘Je kunt het je misschien niet voorstellen, maar ik heb zelfs al wat ehm…bewijsmateriaal meegenomen. Het staat in de….’. Tijd om haar zin af te maken kreeg Anouk niet. Voordat ze er erg in had, zag ze de kan met gerbera’s op zich af komen. Gevoed door pure woede sloeg Rick de vaas in Anouks gezicht. Het water gutste in het rond. Om Anouks gezicht was het een wirwar van roze bloemen. Ze lag roerloos op de bank. ‘Losgeslagen stuk vreten!’, schreeuwde Rick. ‘Je hebt me verraden!’ Nog steeds razend vloog hij richting de gang,op zoek naar het bewijsmateriaal van Anouks bevlieging. Een naam. Een adres. Die gozer zou wat meemaken. Rick gooide de deur naar de gang open. In blinde drift struikelde hij over de verhuisdoos. Terwijl hij steun zocht bij het dressoir, viel zijn oog op de verhuisdoos die door zijn val op z’n kant was terechtgekomen. Vanonder een stuk karton keken twee puppyoogjes hem verwachtingsvol aan.

– …als je jezelf een half uur na het opstaan afvraagt waarom je wel kan inplannen wat het beste moment is om naar het toilet te gaan om over te geven (“Eerst even June installeren op de bank met Zandkasteel aan”), terwijl je op werkgebied constant tegen een onmogelijke samenscholing van deadlines lijkt aan te lopen.

Stuur mij in het donker een onbekend industrieterrein op naar een bepaald adres, en je zou kunnen zeggen dat mijn gedrag dan op z’n zachtst gezegd verdacht genoeg is voor een klopjacht van een internationale veiligheidsdienst. Ik ben namelijk, zodra de avond is gevallen, niet zo goed in autorijden en zoeken tegelijk (en voor wie de betekenis van het woord ‘understatement’ niet kent: de voorgaande zin is daar een vooraanstaand voorbeeld van). Dat komt met name doordat ik gewoon niet zoveel zie, in het beperkte licht van de maan. Toch betekent dat niet dat ik dan dus maar leef met een avondklok.

“Ga je echt een weekend weg met vijf mannen?”
“Huh, ga je als enige vrouw mee?”
“Ook ongezellig, dat je zo alleen bent.”

De decembermaand. The most wonderful time of the year. Feest, gezelligheid met vrienden en familie, tijd voor elkaar…. Hoe jammer is het dan dat je een paar dagen voor kerst zomaar van je vredige wolk dondert door een bezoek aan een warenhuis? – oké, misschien ietsiepietsie overdreven, maar toch was het een behoorlijke deceptie.

“June, ga even van mijn schoot af. Mama moet spugen.” Gisteren had ik mazzel. Een dag extra weekend. Geen werk, geen administratie, geen computer. Ik zou er zelf nooit op gekomen zijn, een vrije maandag tussendoor. Maar daar dacht mijn hoofd anders over – soms word je zomaar een handje geholpen.