Het afgelopen jaar heb ik optimaal gebruik gemaakt van mijn zorgverzekering. Sterker nog, als ik de bonnetjes van de ritten naar afspraken ook had kunnen declareren, had ik de maand december vast niet meer hoeven werken. Nou is het toevallig zo dat ik in principe toch lekker zelf mag weten wanneer ik wel of niet werk, maar kom op, HET GAAT OM HET VOORBEELD.

Ik ben alleen.

Oké, met de kinderen dan.

Het zat er al een tijdje aan te komen. Uiteindelijk is -ie- zondag gewoon vertrokken tijdens een weekendje weg. Met toestemming van m’n moeder zelfs.

Bij mijn bezoek aan het AMC vorige week kreeg ik een stapeltje papier mee met ‘informatie’. A4tjes met ‘gegevens’. ‘Belangrijke zaken’. ‘Dingen’. Een van die ‘dingen’ was de inlogcode om je eigen dossier digitaal in te zien.

*Column voor Noordkop in Zaken, oktober 2016*

Soms zijn mensen bang voor me. Dat weet ik, want dat vertellen ze me – dat dan weer wel. Het is een beetje als naar de tandarts gaan met een zere kies, stel ik me zo voor. Je weet dat het altijd beter wordt als je de specialist er even naar laat kijken, maar dat neemt de angst voor de extra pijn natuurlijk niet weg.

Ik ben een beetje verkouden. De laatste keer dat ik een beetje verkouden was, lag ik vier uur later tanden klapperend in bed met iets dat achteraf een ‘longontsteking op het randje’ zou heten. Sindsdien viel m’n haar van m’n hoofd en staat mijn schildklier al maanden in standje winterslaap.

-“June, wil jij voor mama even die paarse gezichtsdoekjes in de kar doen?”
-“Paarse? Ik neem die blauwe, die zijn veel beter.”
-“Ja, maar die blauwe zijn eigenlijk voor oudere vrouwen, June.”
-“Ja precies. Ik neem die blauwe voor jou mama!”

Toeteren. Vanochtend was het weer zover. Wat is dat toch dat mannen (daar ga ik tenminste vanuit, er zitten doorgaans toch nog weinig vrouwen in van die grote werkbussen met open laadbak – puntje emancipatie dames!) per se even op die claxon moeten drukken, terwijl ik ’s morgens om kwart voor zeven probeer om een energiek rondje te lopen? Het eerste wat ik denk is: “Oh nee hè, er hangt zeker een stuk wc-papier uit de achterkant van m’n hardloopbroek”. Aannemelijk, maar (deze keer) was dat niet het geval.

Gaat -ie- hoor…school is weer begonnen. Oneliners als ‘terug in het ritme’, ‘weer leven op de klok’ en ‘alles weer normaal’ klinken volop tijdens luchtige praatjes bij de kassa van de supermarkt (“Jaaa, vanavond gewoon aardappelen, groenten en vlees hoor!” “Hahaha, ja dat zei ik ook al tegen mijn jongens!”), terwijl liga’s, pakjes drinken en een half volkoren op de band worden gelegd.

Ken je die van dat stel dat niet op vakantie zou gaan omdat ze de badkamer zouden verbouwen? Nee? Nou, ze gaan toch.