Vandaag is een heel gewone dag. Een heel gewone zondag, met een heel gewone koude, snijdende februariwind en een heel gewone stapel wasgoed op de bank.

Afgelopen zaterdag vierde June haar kinderfeestje. Béétje laat, twee maanden na haar verjaardag, maar eerder waren de dagen al bezet met andere kinderfeestjes en later met feestdagen, dus ach. Voordeel is dat het feest weer helemaal opnieuw begint, mét voorpret van het schrijven van de uitnodigingen.

Dochter komt naar beneden “want kan niet slapen met al die herrie”. “Al die herrie” is op deze op een na laatste dag van het jaar natuurlijk het vuurwerk van de buurjongens. En ze heeft gelijk, want al dat geknal vindt plaats precies onder haar raam, dus dat klinkt lekker door.

Van de week kwam June thuis met het nieuws dat haar juffen weggaan. “Ja, eentje gaat naar eh, Amsterdam of ergens anders, weet ik niet. Texel ofzo? En de andere gaat naar een andere school.” “Oh, hebben ze nieuw werk? Wat leuk voor de juffen. Wel jammer voor jullie, of niet?”

Junes tand zit los. Op zich niets bijzonders want dat had ze al twee keer eerder. Het verschil is alleen de manier waarop. Deze zit zómaar los. Zonder van dichtbij kennis te maken met een tuintegel. Scheelt heel wat pijn. En heel wat bloed (dat zelfs tegen het kozijn aan gesmeerd zat. Spielberg zou er jaloers op zijn geweest). En

Het druk hebben. Sinds ik me bewust ben van wat een loze term het is, probeer ik ‘m niet meer te gebruiken. Dat lukt vrij aardig. Het is soms alleen even zoeken naar welke woorden je dan wel wilt gebruiken. Bedrijvig, lekker veel te doen, genoeg op de agenda…er zijn wel verschillende alternatieven, maar als je die alleen gebruikt om