Ondertussen, bij de dokter… “Gaat u maar vast liggen, dan pak ik even mijn gereedschap erbij.” (….) “Maakt u zich maar geen zorgen hoor. Dat zeg ik thuis ook als het over m’n bestek gaat.” (….) “Nou, bent u er klaar voor?” ….
M’n haar valt van m’n hoofd. Waarschijnlijk met dank aan m’n eerdere longontsteking. Alsof de longontsteking op zichzelf geen straf genoeg was. Hoewel ik inmiddels in het stadium ben beland dat ik liever nog de longontsteking terug heb, want ja, het is toch je haar hè.
…kan ik me eigenlijk niet goed herinneren. Klinkt vreemd ja, dat weet ik. Maar voordat je ook maar iets anders kunt denken: het was geen ervaring waar ik al tijden naar uitkeek. Het was ook geen ervaring die ik aan zag komen. En het was zéker geen ervaring waarvan ik dacht er de aankomende vijftien jaar zo’n beetje om de
Neem ruim zestien (…auww) jaar verkering en één helft van die verkering die daarvan nagenoeg alle rekwisieten bewaart en je bent zo een paar vierkante meter opslagruimte verder. Achter een schot op zolder, in ons geval. Lekker uit het zicht, maar op zich ergens zonde: sloof je jezelf jarenlang uit om stapels bioscoopkaartjes, kermisaccessoires en champagnekurken te bewaren, stop je
Dat je bij het eerste tienminuten-gesprek (het zijn er trouwens twintig, maar dat klinkt niet) van je vierjarige dochter zit en het tegelijkertijd is alsof je op de sofa ligt in de kamer van een psycholoog die je via een analyse 25 jaar terug in de tijd brengt. Niet voor niets noemt Peter haar met regelmaat ‘kleine Karen’. Prachtig natuurlijk,
(maar dan niet) Laatst was ik bij de huisarts: moest op het matje komen – zo leek het. Al een paar keer was ik door de mazen van het net geglipt met mijn bestellingen via herhaalrecept.nl. Eén keer belde de assistente dat de twaalf migrainetabletten wel werden klaargezet, maar dat ik ook een afspraak moest maken bij de dokter. Om
Van een weekendje Amsterdam naar een nieuwjaarsfeest. We weten zelf nog niet precies hoe het precies mogelijk is maar we zijn er na zestien jaar samen inmiddels aan gewend dat sommige ideeën hier in huis een compleet eigen leven gaan leiden en uitgroeien tot projecten van formaat.
Goede voornemens. Vaak vreselijke dooddoeners, al is het maar dat een zo’n algemeen vastgestelde datum volgens mij echt niet vaak dé manier is om een gewoonte waar je vanaf wilt plotseling te doorbreken dan wel een nieuwe gewoonte binnen een dag ineens heel gewoon te laten zijn.
Nu het weer zo lelijk is doet het me denken aan een keer dat we June in de bakfiets meenamen richting een etentje waarvan we al wisten dat het nachtwerk zou worden. Dus: slaaptentje mee (ze lag uiteindelijk in de badkamer. Ja, in die tent.), slaapzak mee, tandenborsteltje mee en gaan. Wat we niet wisten was dat de hel zou
Het ‘datmoetjeopschrijven’-schriftje 2.0: vorig jaar verscheen in hippe webwinkels met hip design en veelal hippe verzendkosten een hippe glazen pot met hippe kaartjes waar je uitspraken-om-te-onthouden op kunt schrijven, met name voor het noteren van hilarische woordspelingen, knutselzinnen en lettergrappen van je kinderen (oké, ter voorbeeld kun je er eentje bekijken op de foto, maar de mate van leukheid is
Vanmiddag ga ik een paar uur eten uitserveren bij een locatie voor crisisopvang van vluchtelingen. Ben ik door dit te doen voorstander van het huidige regeringsbeleid? Ben ik van mening dat we oneindig veel asielzoekers moeten opvangen? Of (écht gesuggereerd): ben ik dan de eerste ‘die ze net zo goed ook wel in huis kan nemen’? Is dat wat een
Aaah, daar is-tie dan eindelijk…onze nieuwe tafel. Bloed, zweet en tranen (niet door mij hoor, ik heb alleen op de fotoknop gedrukt), maar dan heb je ook wat. Mínstens 150 kilo, om preciezer te zijn.