Donderdagmiddag, drie uur. Van achter een raam waar je amper doorheen kunt kijken door de weerkaatsing van het licht probeer ik te ontdekken welk koppie dat net boven het water uitsteekt van Aaron is.

Naast alle mooie verjaardagscadeautjes kreeg ik dit jaar ook weer een vrolijk kaartje van het RIVM, met de uitnodiging voor een uitstrijkje. Prima, doen we. Met eerst even een gesprekje, natuurlijk.

Afgelopen weekend parkeer ik voor de tweede keer binnen een uur op de parkeerplaats van een supermarkt. Eerder had ik op de markt iets moois gezien, een foto gemaakt en die naar Peter gestuurd. Uiteindelijk was ik al weg toen hij berichtte dat ik het ding ‘gewoon mee moest nemen want leuk’ en dus schuifel ik weer langs langs een autospiegel de stoep op, richting het marktplein.

Ja, het was een strakke planning. Weinig aan te doen met twee werkende mensen, twee schoolgaande kinderen, twee tot vier keer per week hoofdpijn

Een huis, een huis
Zonder samen

“Bij geen gehoor, loop maar achterom”, vertelt een briefje op de voordeur. De zon schijnt hard voor de tijd van het jaar. Aangekomen bij de achterdeur klop ik, maar ik zie en hoor niets.

Een grote eetzaal, met links en rechts borden tot zover ik kon zien. Mannen in uniform. Sfeer ontspannen en toch wat formeel. Omgeslagen mouwen, luide stemmen, tafels keurig gedekt.

Nu de herfst zo overduidelijk (…?) haar intrede heeft gedaan, hielden we gistermiddag winkelmiddag om wat warms in huis te halen voor koudere dagen.

Achteraf. Het laffe moment dat veel dingen vaak makkelijk te verklaren zijn.

Vorig jaar rond deze tijd zaten we in Frankrijk.