Mentale arbeid

Eind vorig jaar werd ik uitgenodigd voor een interview voor een -volgens mij- tof boek over zwangerschap/jong moederschap en werk. Ik reken er tenminste op dat het tof wordt, want 1) erg leuk gesprek gehad en 2) het boek wordt samengesteld met een mooie combinatie van ervaringsverhalen en de kijk daarop van deskundigen.

In eerste instantie hoorde ik mezelf héél even denken: “Doe ik niet aan mee, want cliché en emancipatie en eigen verantwoordelijkheid om (eigen) keuzes te maken en zwanger zijn dan wel moeder worden is geen ziekte” en meer van dat. Maar da’s natuurlijk iets te kort door de bocht. Want zwanger zijn komt nou eenmaal regelmatig met diverse klachten, laat staan de bevalling en het herstel daarvan. En ja, van vaders wordt er ook (steeds meer) van alles gevraagd, maar ze hoeven niet bij hun werkgever te smeken om een afsluitbaar kamertje om eventueel te kunnen kolven (en nee, een toilethokje geldt niet als zodanig, dat weet ik als flesvoeder zelfs). Bovendien heb ik opmerkingen als “Goh, wat heerlijk. Dus jij werkt natuurlijk gewoon lekker thuis als June slaapt?” of “Hoe bedoel je, kinderdagverblijf? Jij bent toch zzp’er?” zelf maar al te vaak gehoord (en God ja, wellicht zijn er ook al vaders die zulke opmerkingen krijgen. Misschien).

Mentale arbeid
Daarnaast las ik een paar dagen voor het boekinterview een artikel over ‘mentale arbeid’, over het idee dat mannen en vrouwen steeds vaker allebei (meer uren) werken en bijvoorbeeld allebei een dag per week thuis zijn voor de kinderen, maar dat vrouwen vaak nog degene zijn die met kinderfeestjes-cadeautjes, zwager-sollicitatie-succes-wensen, bloemetje-voor-oma, jarige-juffen-verkleeddag, rouwkaart-voor-buurvrouw, ruildagen-op-opvang, morgen-bloempot-mee, brood-is-op, gymtas-nog-steeds-kwijt en geld-overmaken-voor-vriendenuitje-achtige zaken in hun hoofd rondlopen. En dat bij voorkeur terwijl ze aan het werk zijn, onder de douche staan (“crèmespoeling-tegen-huilende-dochter-bijna-op”) of richting de speelgoedwinkel lopen. En omdat ze er dan toch toevallig als eerste of als enige aan denken, komt het er vaak op neer dat ze die klusjes dan ook maar zelf doen. En dus het idee hebben dat hun hoofd overloopt, terwijl de ander ’s avonds ontspannen met een biertje op de bank zit.

Persoonlijk zou ik zo’n instelling vrij dom van mezelf vinden, want één van de weinige dingen waar ik écht beter in ben dan Peter is piekeren en rondlopen met idiote lijstjes in mijn hoofd. Alle andere dingen kan hij minstens net zo goed of beter en daar valt het regelen van opvang, het kopen van nieuwe gymschoenen of het doorkammen van lange haren ook onder. Het is tenslotte niet alleen een doodnormale volwassene, maar ook nog eens de vader van mijn kinderen en behalve dat hele zwangerschaps- en borstvoedingsverhaal heel gewoon een (werkende) ouder, net als ik. En bovendien iemand die gelijkwaardig initiatief toont, niet alleen waar het stofzuigen betreft, maar juist óók bij het maken van een afspraak voor een rapportgesprek. Dat komt goed uit, want da’s net wat ik zocht: niet alleen een relatie, maar vooral ook een échte partner.

Kun je verder nog van alles over zeggen, maar dat ga ik natuurlijk nu niet doen: er komt van alles over in het boek te staan, want er valt echt genoeg over deze thema’s te delen en bekend te maken. Heb ook geen tijd meer om verder te schrijven, want ik ga op de bank zitten. Met Peter. En een biertje. Van de week speciaal gekocht. Toen ik na een werkdag in Amsterdam twintig minuten over had op weg naar een werkavond (ook in Amsterdam) waar ik bij moest zijn. Werd laat, kwam rond half elf de A7 af. Gelukkig kon ik de volgende ochtend wat langer blijven liggen: “Nee, laat je moeder met rust, die komt straks beneden.”

PS Nieuwsgierig? Het boek gaat niet alleen over ervaringen over hoe het thuis gaat/geregeld is en welke vooroordelen er zoal leven, maar ook over rechten en plichten van werknemers en werkgevers, bijvoorbeeld over kolven, verlof, fysieke en mentale klachten rondom zwangerschap en bevalling (en werk) en nog veel meer. Volg de FB-pagina of Insta!

PS II Meiden, niet vergeten: tegen de tijd dat hij de traktaties regelt, ben jíj natuurlijk niet te beroerd om zelf even de container aan de weg te zetten/de bandenspanning van je auto te checken/de hypotheekadviseur te bellen. En zeur niet over de kleur van de gymschoenen.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *