Nieuwe boeken en tijdschriften ruiken lekker. Dat weet ik, want ik ben zo’n boeken- en bladenruiker (en ik ben lang niet de enige. Niet dat het me zou uitmaken, maar ik meld het gewoon even. Voor de algemene kennis, en zo. En voor de zekerheid zeg ik ook nog maar even dat er veel ergere dingen in de wereld zijn).
Maar, de boeken dus. Het is vaak de mix van papier -de stoffen die bij de verwerking van papier zijn gebruikt-, de inkt en de lijm van de kaft die samen de geur vormen, las ik. Wat erop neerkomt dat je in feite grote kans hebt dat je gewoon waterstofperoxide opsnuift, maar wat zou het. Ik ben er niet eenkennig in: nieuw is nieuw. Dus óók toen er drie dozen van mijn eigen boek arriveerden, sloeg ik er een dag later eentje open. Bleek meteen dat ik zelfs binnen ons eigen gezin niet de enige ben.
“Mama, wat doe jij?”
“Ik ruik aan het boek.”
“Ooooh ja, dat ruikt zo lekker hè.”
“Vind ik wel, ja.”
“En weet je wanneer ze écht heel lekker ruiken, mam?”
“Nou?”
“Als het je eigen boek is.”
Zo groot kun je dus zijn als je een meter zestien bent.