Huilen onder de douche

Ooit werd mij verweten burgerlijk te zijn. Tenminste: zo interpreteerde ik dat bij wijze van ultrakorte samenvatting uit het bericht waarin duidelijk werd gemaakt dat vrienden zijn met mij er voorlopig niet meer in zat.

Plassen in het gras

Achteraf. Het laffe moment dat veel dingen vaak makkelijk te verklaren zijn. Vorig jaar rond deze tijd zaten we in Frankrijk.

Lekker lijstje

Excursietas groep drie. Ballonnen-met-licht voor baby. EHBO-avond. Geld pinnen voor oppas. Borrelhapjes voor vriendinnendag. Naar de fysio. Verzekering bellen. DKTP-prik halen. Peutercadeau bestellen. Proefzwemmen.

Kleine kinderen, grote kinderen

Vorige week werd Aaron vier. Dat vierden we tegen ons idee van vieren-op-de-dag-zelf in op zondag in plaats van dinsdag, want bijna-laatste zwemles van June op dinsdag en logistiek onhandig en werk en zo.

Op fietse

Dinsdagochtend, acht uur. Terwijl ik met een hoop geworstel nog bezig ben om mijn (oké, Peters) fiets uit de garage te krijgen, blijkt niet iedereen daarop te wachten.

Twee verhalen

Een paar dagen geleden was ik voor m’n werk op bezoek bij een ouder echtpaar, in huiselijke sfeer en samen met Aaron.

Wat overblijft is zondag

Vandaag is een heel gewone dag. Een heel gewone zondag, met een heel gewone koude, snijdende februariwind en een heel gewone stapel wasgoed op de bank.