Ja, ik ben zwanger. En nee, dat kan ik niet (meer) negeren. En nee, niet dat ik de zwangerschap op zich zou willen negeren (want zeer gewenst en blij en verheugd en al die termen meer enz. enz.), maar bij voorkeur wel het idee van het zwanger zijn als hoedanigheid. Heb ik gewoon niks mee. Ja, ik eet anders. Ja,
– …als je jezelf een half uur na het opstaan afvraagt waarom je wel kan inplannen wat het beste moment is om naar het toilet te gaan om over te geven (“Eerst even June installeren op de bank met Zandkasteel aan”), terwijl je op werkgebied constant tegen een onmogelijke samenscholing van deadlines lijkt aan te lopen.
Stuur mij in het donker een onbekend industrieterrein op naar een bepaald adres, en je zou kunnen zeggen dat mijn gedrag dan op z’n zachtst gezegd verdacht genoeg is voor een klopjacht van een internationale veiligheidsdienst. Ik ben namelijk, zodra de avond is gevallen, niet zo goed in autorijden en zoeken tegelijk (en voor wie de betekenis van het woord
…dat kantoor aan huis? Mama: “Wat gaat papa doen?” June: “In de auto.” Mama: “En wat gaat papa dan doen?” June: “Werken. Centjes verdienen.” Papa: “Wat gaat mama doen?” June: “In de boven.” Papa: “Náár boven. En wat gaat mama dan doen?” June: “Zitten.” …
Na zo’n twintig weken zwangerschap kan ik gelukkig zeggen dat ik nog nauwelijks ergens last van heb. En dat houd ik natuurlijk graag zo, zodat ik tot een week of 38-39 nog lekker wat werk kan verrichten. Misschien gecombineerd met een iets legere agenda, misschien ook niet – dat laatste beviel me bij de eerste zwangerschap prima. Het enige minpuntje
“Ga je echt een weekend weg met vijf mannen?” “Huh, ga je als enige vrouw mee?” “Ook ongezellig, dat je zo alleen bent.”
De decembermaand. The most wonderful time of the year. Feest, gezelligheid met vrienden en familie, tijd voor elkaar…. Hoe jammer is het dan dat je een paar dagen voor kerst zomaar van je vredige wolk dondert door een bezoek aan een warenhuis? – oké, misschien ietsiepietsie overdreven, maar toch was het een behoorlijke deceptie.
“June, ga even van mijn schoot af. Mama moet spugen.” Gisteren had ik mazzel. Een dag extra weekend. Geen werk, geen administratie, geen computer. Ik zou er zelf nooit op gekomen zijn, een vrije maandag tussendoor. Maar daar dacht mijn hoofd anders over – soms word je zomaar een handje geholpen.
Zwangerschap en ongemakken. Mijn eerste reactie op vragende mensen (lees: vrouwen) is altijd dat ik een prima zwangerschap heb gehad. Had ik ook echt. Niet misselijk, niet vermoeid. Wel een paar kleinigheidjes zo tegen het einde aan. Een afgeknelde urineleider en/of nierstenen – kan niet doorstrepen wat niet van toepassing was, want onbekend. Slapende armen die ik keer op keer
“Ga maar even zitten in je stoel, dan kunnen we gaan fietsen. Was het leuk vandaag? Ja? Wat heb je gedaan? Puzzel gemaakt? En buiten gespeeld? Mooi zo. Weet je wat mama heeft gedaan? Ja? Dat is knap. Mama was even aan de andere kant van het land voor een overleg, zo’n beetje de hele dag. Met veel moeilijke woorden
M’n ouders waren de afgelopen weken op vakantie. Geen wereldschokkend nieuws, dat klopt. Ware het niet dat deze zin een verborgen betekenis heeft. Zal eerst even wat duidelijk stellen, voordat ik hier verder op inga: ‘echt heel fijn voor hen, zo’n lange vakantie’ (goed gezegd qua sociale wenselijkheid, toch? Keurig opgevoed door deze camperrijdende ouders. Die hier natuurlijk moeiteloos doorheen