Hapjes en hoofdpijn

Tien uur ‘s ochtends op zaterdag. We vieren Aarons eerste verjaardag. Opa en oma zijn gearriveerd. Nadat het is gelukt om de taartjes-met-foto-van-Aaron, het cadeaumoment en de taart-met-kaars op de foto te zetten hang ik nu als een dweil over de eettafel. Rechtop zitten is al geen optie meer, hoewel ik nog een soort van probeer een gesprek te voeren en vrolijk te reageren op June. Fikse hoofdpijn. Top. (Het woord migraine gebruik ik trouwens bijna nooit. Iets met een struisvogel en politiek).

De rest van de dag maak ik bij vlagen mee vanuit de slaapkamer terwijl ik al zittend in bed mijn hoofd om de dertig seconden op een andere manier in het kussen probeer te vouwen, zoekend naar een houding die vol te houden is. Ik zak steeds even weg om vervolgens mijn ogen weer open te doen als ik de bel hoor. Of gelach. Mensen die naar het toilet gaan (overigens heb ik er echt geen problemen mee dat het beneden gewoon gevierd wordt. Dat houdt me nog enigszins bij de realiteit plus: de rest heeft geen hoofdpijn en functioneert wel gewoon). Schoteltjes die van de plank worden gepakt voor het gebak. De buggy-met-Aaron en een huppelende June die boodschappen gaan doen met Peter voor het avondeten. De eerste paar uur denk ik nog ‘straks…’, maar die gedachte is rond een uur of één nergens meer te bekennen. De misselijkheid is vreselijk. Maar overgeven, daar heb ik dus gewoon echt totáál nul komma nul zin in. Geen fut voor. Ik kan gewoon niet geloven dat de extra druk die dat zou geven nog verdraagbaar zou zijn. Het voelt nu al alsof m’n hoofd op het punt staat uit elkaar te springen. En dan niet bij vlagen, maar gewoon aan één stuk door. Van m’n kruin tot en met mijn buik doet alles zeer. Ik heb het koud, ik erger me tot op het bot aan mijn eigen ademhaling en mijn voorgenomen mantra ‘nergens aan te denken’ wordt om de twee seconden afgewisseld door gedachten als ‘ik zou die-en-die nog mailen’, ‘zou een nieuwe eettafel niet leuk zijn’, ‘misschien kunnen we volgend jaar op vakantie naar Engeland’, ‘zou Peter naast avondeten misschien ook chips kopen’ en ‘waar heb ik het fototoestel ook alweer neergelegd’. On.uit.staan.baar.

thee en een bijl
Peters moeder komt vragen of er nog iets gedaan kan worden qua boodschappen of hapjes. Zou op zich kunnen, maar ik kan de nog te maken hapjes niet uitleggen dus dan maar niet. Ik krijg een tweede tabletje aangereikt. Het slokje water erbij valt als een blok op mijn maag. Hernieuwd zicht op herstel, om na een uur tot de conclusie te komen dat ik die net zo goed niet had kunnen nemen. Nul werking. Door de gootsteen spoelen was even efficiënt geweest. Maar ja, je weet het niet hè. Ondertussen hijs ik mezelf voor de zoveelste keer uit bed richting het toilet. Elke keer dat ik opsta weet ik dat ik weer opnieuw kan beginnen te proberen de ergste pijn te laten zakken. Op een gegeven moment beweeg ik zelfs wiegend heen en weer omdat ik van gekkigheid niet weet wat anders te doen. Peter komt vragen wat ik hebben wil. Thee en een bijl – grapje. Nee, ik vind het zelf ook niet grappig klinken maar ik heb verder geen woorden tot m’n beschikking en dit dekt de lading. Overigens bleek later dat we na dit moment allebei hadden bedacht dat het niet veel erger moest worden of het zou misschien tijd worden een arts te bellen – geen grapje.

Rond drie uur is er een soort van opleving. Met de moed die ik uit het puntje van mijn tenen haal tracht ik te douchen. Let wel: dit is nog in het stadium dat ik ervoor zorg dat alle kleding over de rand van de wasbak hangt, zodat ik niet hoef te bukken. Een verloren sok grijp ik in deze fase met mijn voet: alles om mijn hoofd maar niet te hoeven laten zakken. Ik sta maar liefst vijftien seconden onder de douche. Héél, heel slechte keuze. Niet goed. Eerst snel zitten. Douche uit en zo snel mogelijk weer richting bed. Mislukte poging tot ontsnappen. WeetjenogtoenAaron1werd? Dat je de hele dag doodziek in bed lag. Ja jongens. Dat weet ik. Ik hoop dat ze foto’s nemen beneden.

thee en een lach
Tegen half vijf gaat de deur van de slaapkamer weer open. Marit sluipt naar binnen. Of het een idee is om het kopje thee waarvan ik twee slokken heb genomen te vervangen voor een nieuw kopje thee? En of ik soms zo’n hekel heb aan verjaardagen en andere feestjes dat ik het voor elkaar krijg om ze op deze manier door te brengen? Het lukt zowaar enigszins te lachen en de thee naar binnen te krijgen. Plus het feit dat ik uiteindelijk toch m’n benen uit bed weet te krijgen zonder dat ik tegen de muur aan wil vliegen. Probeerde ik al een uur, alleen ik bleef wegzakken. Heel vreemde gewaarwording trouwens. Ergens tussen bewustzijn en niet-bewustzijn. Extreem gevalletje (en geen wekelijkse of zelfs jaarlijkse kost).

Tegen vijf uur heb ik genoeg energie verzameld om aangekleed en wel naar beneden te gaan. Alwaar het me wordt afgeraden om met een vlijmscherp mes alsnog de hapjes te gaan maken, gezien ik er nogal slapjes uitzie en bovendien niet al te lang geleden nog om een bijl vroeg. En dus wijs ik wat naar ingrediënten en worden er hapjes op tafel gezet terwijl ik ga zitten. Rond half zes neem ik weer daadwerkelijk waar wat er om me heen gebeurt. De meeste visite zegt gedag en ik schuif zes patatjes en een glas wijn naar binnen.

Later vraag ik Peter of er nog tompouces zijn (“ik heb ze gewoon met doos en al op tafel gezet”) en of de visite nog iets van chips of een hapje heeft gehad de rest van de dag: “Ik heb even rondgekeken en ze zagen er niet al te hongerig uit, dus nee. Alleen de kinderen hadden chips. Volgende keer beter”.

Volgende keer beter.

p.s. Gelukkig hebben we de foto’s nog. Nee, niet van mij, grapjassen. Van Aaron en z’n feest. Eén ding is zeker: híj had meer dan genoeg chips op. Laten we wel wezen: het was tenslotte zijn verjaardag.