Of ze niet wat timide was. En of dat wel zou werken, als vroege leerling naar groep drie. Goede vraag, op zich. Sowieso houd ik van vragen, zeker waar het iemands welzijn betreft en overwegingen en beslissingen die daarbij horen. Wij maakten ons daarentegen niet echt zorgen over haar sociaal-emotionele ontwikkeling als vroegeling. Daar waar sommigen bedeesdheid zagen, lazen wij het als bedachtzaamheid. En de benoemde verlegenheid gaven wij terug als welberaden (“Ik steek mijn vinger niet op als iedereen toch al door elkaar praat”). Stilletjes bescheiden? Bij navraag zei ze daarover: “Ik hoef gewoon niet steeds alles aan juf te laten zien.” Dat ze als kind dat graag werkjes en taakjes aan tafel doet geen gat in de lucht sprong als juf om hulp vroeg werd enigszins opmerkelijk genoemd, want ‘meestal zijn de kinderen die graag aan tafel werkjes doen ook degenen die graag juf helpen’. Meestal. Deze niet. Tuurlijk wil ze juf wel helpen, alleen niet zozeer vanuit behoefte aan bevestiging. Niet voor niets vind ik de mooiste kleuterfoto van June het plaatje van haar schoolreisje naar het kabouterpad. Een reeks kleine kleutertjes op een rij met een rode puntmuts op. Behalve één.
‘De-ik-zeg-nee-show’
Inmiddels zit ze in groep vier. Juf vertelde van de week dat ze standvastig ‘nee’ antwoordde op de vraag of ze ook een kort zinnetje wil noemen tijdens de ‘Kijk-eens-wat-ik-kan-show’. De volgende twee keer dat juf het zou vragen zou het antwoord ‘nee’ blijven. En nu? “En nu neemt iemand anders haar ‘wist-je-dat-feitje’ over, want ze gaat het echt niet doen.” Been there, done that. Mooi om te zien dat ze zich op school in elk geval net zo vrij voelt om ‘nee’ te zeggen als thuis (afhankelijk van de vraag dan, ja).
Ze voelde er ook niet veel voor om het resultaat van het oefenen van de tafels te laten zien. Bij ‘nul fout’, getoond aan juf, mag je een sticker pakken, of plakken of uitkiezen of zoiets. “Ze roept niet hoor”, begreep ik 
bij het wegbrengen. En nee, dat had niets te maken met het feit dat ze nog niet tot ‘nul fout’ was gekomen. Ze wil gewoon niet roepen voor een sticker. “Ze loopt niet echt warm voor beloningssystemen.” “Nee, ze is meer van de intrinsieke motivatie.” Dat ziet juf natuurlijk ook veel liever, maar toch wilde ze wel graag een keertje Junes resultaat zien, sticker of niet. Prima, lijkt me niet verkeerd. Uiteindelijk vond June de sticker trouwens best oké. Alleen niet als doel op zich.
Liever leert en ontdekt ze vanuit zichzelf. Over van alles, maar vooral over taal, schrijven, lezen, woorden.
Nog leuker is dat ze pas in groep 4 zit en dus nog een oneindige bak met woorden te leren heeft én dat daar zo ontzettend veel mooie woorden tussen zitten.
Autonomie, bijvoorbeeld. Prachtig woord.