Het druk hebben. Sinds ik me bewust ben van wat een loze term het is, probeer ik ‘m niet meer te gebruiken. Dat lukt vrij aardig. Het is soms alleen even zoeken naar welke woorden je dan wel wilt gebruiken. Bedrijvig, lekker veel te doen, genoeg op de agenda…er zijn wel verschillende alternatieven, maar als je die alleen gebruikt om het woordje ‘druk’ te vermijden, dan worden die nieuwe woorden vanzelf weer betekenisloos.

In Metro gisteren een artikel over kinderen en eten, naar aanleiding van een onderzoek door Hello Fresh.

Ondertussen, in de auto…

-“Weet je mam, als we gaan optreden voor juf Pauline, dan ben ik de pechvogel.”
-“Wat bedoel je, June?”
-“Nou, we gaan allemaal samen optreden omdat juf niet meer bij onze klas gaat werken. En dan mag ik de pechvogel zijn, mam. Bij het optreden.”

We zijn slechte ouders. Op heterdaad betrapt door onze dochter in het midden van de nacht. Nee, mensen, schrik niet, het wordt geen bloot verhaal (voor anderen: sorry, het wordt geen bloot verhaal). Het was gewoon met kleren aan, hoewel we een ogenblik aardig in ons hemd stonden.

Ik heb niks met ballet. Behalve dan een keer of twee ‘goh, tjongejonge, knap hoor’ als er zo’n poppetje in tutu voorbij zweeft op televisie. Verder: ballet, bluh.

Gisteren had June haar eerste officiële speelafspraak buiten de deur. Nou ja, buiten ónze deur. Bij een vriendje thuis. Helemaal op eigen initiatief geregeld. Hij kwam thuis met de mededeling dat hij weleens met June wilde spelen, aldus z’n moeder. June bedacht op haar beurt op woensdagmiddag dat ze dan wel even zou bellen om te vragen of -ie- thuis was, waarna ze wat willekeurige cijfers op de telefoon intoetste en afwachtend het toestel aan haar oor hield.