“Ga je nog iets leuks doen in de kerstvakantie?”
Tuurlijk. Van alles. Maar er is maar één ding dat de meeste ruimte inneemt in mijn hoofd (en straks op de eettafel): m’n nieuwjaarskaarten.
Kerstborrel voor dertig mensen bij ons thuis op kerstavond? Prima. Cadeautjes voor familie aan twee kanten? Wordt geregeld. Buffet voor vijftien man op Tweede Kerstdag? Komt wel goed. Superdeadline in de laatste dagen voor kerst? Geen punt.
Maar de nieuwjaarskaarten? Die hebben zich eind oktober al permanent op m’n to-do-lijst geplaatst. Sterker nog: met één element ervan ben ik al voor de zomer begonnen – omdat ik dit jaar niet zoveel stress wilde hebben als vorig jaar. En het jaar daarvoor. Omdat het begon als gewoon een leuk idee. En dat is het ook nog steeds, maar dan met de lat een meter of wat hoger.
Hoe het begon
Een paar jaar geleden stopte ik met kerstkaarten sturen (ik kan ook zeggen “stopten we…”, maar zo zit het natuurlijk niet): nieuwjaarskaarten leken me veel leuker. Een eigen tekst erop leek me dan óók wel leuk. Hup, tekst gemaakt, zelf printen, beetje aankleden met een stempeltje en klaar. Ja, je drukt een keer de kaartjes verkeerd af en je veegt hier en daar wat inkt uit, maar op zich was het goed te doen. En leuk.
Het jaar daarop leek het me leuk om bij de kaart-met-eigen-tekst een kaarthoudertje te doen van hout, in elk geval voor de kaarten die ik zelf kon rondbrengen. M’n vader zaagde heel wat houdertjes en maakte er een gleufje in, ik verfde ze en tadáá…een nieuwjaarspakketje.
Hoe het uit de hand liep
Het derde jaar wilde ik wat anders. Toen ik de tekst klaar had moest er een passend geheel van worden gemaakt, iets met licht in dit geval. Ik denk dat toen -eind 2021- officieel de afslag ‘obsessie’ is genomen. De tekst moest op een transparante sticker worden gedrukt, die dan weer op een wit zakje werd geplakt, die dan weer als waxinelichthoudertje diende. Inclusief led-waxinelichtjes, het liefst zo klein dat ze door een standaard brievenbus pasten. Bovendien te vinden in coronatijd waarin de winkels gesloten waren. Inmiddels dekte alleen het woord ‘leuk’ niet meer helemaal de lading. En er bestaan geen led-waxinelichtjes die door elke brievenbus goed passen.
Toen kwam 2023 eraan. Voor dat jaar had ik al ruim van tevoren bedacht hoe ik het geheel zou gaan uitwerken. Maar toen ik eenmaal wist dat de tekst op de kaart een herinnering aan m’n vader zou dragen, vond ik de uitvoering niet meer passend. Ik wil dat inhoud en uitstraling bij elkaar horen. Dus stortte ik me op mini-kaarsenstandaards mét kaarsje en mét op maat gemaakte luciferdoosjes erbij. Ook hier heb je het dan – net als met de lichtzakjes- over prototypes, testversies en behoorlijk wat manuren.
Een jaar later wilde ik het eenvoudig houden. Een transparante raam- of spiegelsticker. Goed haalbaar. Kostbaar ook wel, vooral omdat ik de eerste bestelling na veel gepuzzel alsnog verkeerdom liet drukken. Blijkbaar had ik meteen de eerste keer even moeten bellen met de drukker.
Vorig jaar maakte ik magneetjes bij de kaart. En ja, dan heb je wederom te maken met een heel toetsingsproces. Zo waren de kleinste magneetjes eigenlijk niet sterk genoeg om het kaartje goed te dragen, en vroegen de iets grotere magneetjes om twee postzegels per envelop – overigens nog steeds een koopje vergeleken met een stapel onbruikbare raamstickers.
Hoe het nu gaat
En dit jaar? Dit jaar ben ik dus ergens in juni al begonnen met de aankleding. Ruim voor de zomer heb ik onder andere uitgebreide kleurafwegingen gemaakt van stof en draad, een ponsapparaatje gevonden dat precíes de diameter van mijn werkje heeft voor het kartonnetje op de achterkant, een soort grote passer voor niets gekocht (tenminste, niet bruikbaar voor dit project) en een paar testversies gemaakt. Los daarvan kost elk handgemaakt item ongeveer een half uur – en ik maak er minimaal zestig. Ik ben inmiddels overigens nog net niet op de helft. Verder zit ik momenteel volop in de keuze tussen het ene ophangdingetje of het andere neerzetdingetje en de verpakking.
Ah, en vergeet de tekst zelf niet. Daar begon het tenslotte mee.
Leuk.
PS. Derde foto: voor 2021 wilde Aaron ook graag een nieuwjaarskaart maken. Deden we natuurlijk. Leuk!
