Ouders (lees: moeders) die na vier weken babygeluk op Insta posten dat ze “zo ontzettend trots zijn” op hun zuigeling: heb ik niet zoveel mee. Vaak worden er maten en gewichten van het eerste bezoek aan het consultatiebureau bij gezet om hun mening kracht bij te zetten: kijk, 400 gram zwaarder! En voor het laatste beetje overtuigingskracht mogen vijftien ❤ -tjes niet ontbreken, want hé, een berichtje zonder vijftien ❤ -tjes is zo ongeveer hetzelfde als geen berichtje.
Oké, om preciezer te zijn: vaak heb ik wel wat met die ouders – ik heb vooral weinig met dat soort berichten (zoals anderen misschien weinig met de inhoud van dit stukje tekst hebben). Volgens m’n moeder komt het door mijn (te) rationele houding, maar ik vind dat die baby dus verder weinig gedaan heeft behalve toegeven aan een natuurlijk zuigreflex en heel wat melk wegslikken. Fijn natuurlijk dat zo’n lichaampje daar op de gewenste manier op reageert door dat voedsel te verwerken en er iets nuttigs mee te doen, maar trots? Mwah.
Kop dicht
En nee, wij waren dus ook niet ‘supertrots’ toen Aaron na zes weken aan één stuk huilen eindelijk een halve dag blij leek (“EINDELIJK HOUDT -IE- EEN TIJDJE Z’N KOP DICHT”). Ja, we waren trots op elkaar als óuders, dat we nog rechtop konden zitten en soms zelfs nog een beetje konden lachen. Verder waren we vooral blij. Voor hem en voor ons. En doodmoe. En zéér trots op June, omdat zij zo zoet was geweest de afgelopen weken (hoewel ik haar ervan verdenk dat dit voor haar minstens zo natuurlijk is als drinken en groeien voor baby’s, maar toch). En dankbaar, dat het de opa’s en oma’s niet uitmaakte of hij krijste, zodat we af en toe even diep konden ademhalen (zo’n kermis is net klein Zwitserland joh. Davos is er niks bij).
Soms, als ik onder de douche sta, denk ik nog dat ik ‘m hoor. Soms is dat ook echt zo, maar tegenwoordig klinkt het meer van: “Mam, jij moet even mijn deken goed doen want eh, ik ging dus even staan en toen eh, toen had ik geen deken meer en nu is het koud”. En soms zit het kleine-baby-gehuil dus alleen tussen mijn oren en schiet m’n hart voor niets in m’n keel terwijl de moed me in de schoenen zakt (dat is spreekwoordelijk hè, want ik sta dus onder de douche. Hoewel ik in die zes weken vast en zeker een keer met schoenen aan gedoucht heb want ik was er niet helemaal meer bij).
#kindgoedafgericht
En sóms vraag ik ‘m tegenwoordig of ik even kan douchen terwijl hij rustig in de badkamer of in zijn kamer speelt. Zonder dat -ie- stiekem naar beneden sjeest, m’n nachtkastje leeghaalt (“Wat is dit? Wat is dat?” “Mamaspullen. Afblijven.”) of tien keer vraagt of ik even kan helpen. En dat doet -ie- dan, vooralsnog. Kijk, dán mag je best even trots zijn. Goed voor elkaar gekregen. Het staat alleen zo raar om een foto van mezelf onder de douche op Insta te plaatsen met #trotsopMIJ #kindgoedafgericht #hetwerkt #ikbendebaas. Wie weet probeer ik het toch eens. Zou toch leuk zijn als er iemand is die er vijftien ❤ – tjes onder wil zetten.