Ik ben een beetje verkouden. De laatste keer dat ik een beetje verkouden was, lag ik vier uur later tanden klapperend in bed met iets dat achteraf een ‘longontsteking op het randje’ zou heten. Sindsdien viel m’n haar van m’n hoofd en staat mijn schildklier al maanden in standje winterslaap. Tijdens mijn doktersbezoek vorige week kreeg ik bij wijze van evaluatie het advies om voortaan met signalen als alleen kruipend naar het toilet kunnen, alleen stil op de rug kunnen liggen en alleen met moeite oppervlakkig te kunnen ademhalen bij voorkeur toch twee dagen eerder een arts te bellen. Of eigenlijk: meteen. Letterlijk: “Misschien is het goed om voortaan wat kleinzeriger te zijn.”. En dan had ik achteraf geluk dat m’n vader vroeg of ik soms geen bloed hoestte, terwijl ik inmiddels strompelend op zolder was aangekomen om wat te werken (‘Wacht pap, ik probeer het even. Ah, verrek zeg. Ja, ik bel de dokter wel’). Laat ik zeggen, ik heb veel geleerd in die dagen (ook leren? Kijk hier).
Klinkt vrij dramatisch wellicht, maar dankzij de medicatie huppelde ik net zo snel weer rond als dat ik was omgevallen. Het echte gezeur begon pas toen ik twee maanden later de ene na de andere pluk haar op m’n kussen vond. En in m’n kam. Op de grond. Op m’n kleren. Op m’n neus. In m’n hand. Op m’n kinderen. Op m’n bord. Naweeën van de longontsteking, en oprecht ben ik nimmer zo ongelukkig geweest als starend naar het doucheputje terwijl je de moed verzamelt om je haar te wassen. Hoewel de MRI-scan na tekenen van MS begin dit jaar ook niet echt een pretje was, als we het er toch over hebben (dat leek overigens achteraf alleen maar te zijn gekomen door het spiraaltje. Dat, plus tien andere vage klachten waarvan je lichtelijk moedeloos zou kunnen worden. Maar hé, je werd er tenminste niet zwanger van!).
Nou goed, inmiddels is het september en heb ik m’n longen en het meest van m’n haar nog, m’n schildklier krijgt vast een goede schop onder z’n kont, het spiraaltje en de MS-klachten zijn als sneeuw voor de zon verdwenen (die eerste is wel netjes verwijderd hoor, niet vanzelf opgelost ofzo), net als pijn, moeheid, jeuk, vocht en meer (ja oké, het zijn misschien kleinigheidjes ten opzichte van een baby, want hé, ik was tenminste niet zwanger!, maar toch).
En, wat er toen al was en wat er is gebleven: veel dichtbije mensen. Dat is -naast wijn- echt een aanrader, heb ik maar weer eens gemerkt. En dat ze allemaal maar lekker dichtbij mogen blijven zodat ze stuk voor stuk MEGAVERKOUDEN WORDEN. Graag gedaan.