Dus. Ik zag vandaag een filmpje waarin twee vaders en een mevrouw van Rutgers op een plein in Den Haag duidelijk willen maken dat het tijd is voor maar liefst drie maanden betaald (!) vaderschapsverlof. Ze hadden twee kinderwagens met poppen erin meegenomen, die demonstratief een paar meter verderop werden neergezet “want de vaders hadden nu dus geen tijd om voor ze te zorgen”.
Commotie alom op Twitter waar voor- en tegenstanders in 140 tekens soms sterke, maar meestal zielige argumenten de wereld in tikken. Vooral het omgekeerde-emancipatieargument is prachtig: vrouwen hebben toch óók recht op eerst twaalf, en nu zestien weken verlof? Waarom vaders dan niet? Bovendien is het hartstikke goed voor het hechtingsproces en de betrokkenheid van vaders in het algemeen – en dat is ook al bewezen: in gezinnen waar vaders nauw betrokken zijn gaan moeders vaak weer of meer werken.
Het fascinerende aan dit soort digitale debatjes is de totale non-argumentatie die voorbij komt. Ja, ik kan me voorstellen dat meer (oprechte) tijd met- en aandacht voor je baby goed is voor het hechtingsproces. Maar dat hoeft toch niet enkel en alleen binnen werkdagen en binnen die twaalf weken na de geboorte? Bovendien: dit impliceert dat die vaders in die drie maanden dus minimaal de tijd die ze anders aan hun werk besteden nu met hun baby gaan doorbrengen? En is het dan zo dat tot de tijd dat deze vaders hun zin krijgen er in ons land hordes kinderen opgroeien die veel beter aan hun vader gehecht hadden kunnen zijn dan ze nu zijn als ze die de eerste drie maanden maar betaald (!) thuis waren geweest? Of dat al die kinderen per definitie beter gehecht zijn aan hun moeder dan aan hun vader? En daarbij: hoezo wordt er een direct verband gelegd tussen drie maanden betaald (!) vaderschapsverlof en de mate van betrokkenheid? Betaald vrij zijn staat toch niet gelijk aan betrokken zijn?
En als je dan toch wilt vergelijken “want mama mag het wel”: het zwangerschapsverlof voor vrouwen valt van oorsprong onder de Ziektewet, vanuit de gedachte dat men tegen het einde van de zwangerschap gezondheidsrisico’s voor moeder en kind wil beperken en dat zij na de geboorte de tijd krijgen om rustig te herstellen en een goede start te maken. En nu zal ik de laatste zijn om te stellen dat zwangerschap een ziekte is, maar laten we wel wezen: ik kon tot twee weken na de geboorte van mijn oudste amper zitten. En dat is nog maar een van de lichtere klachten of bijkomstigheden. En natuurlijk is het voor vaders ook een hele omslag, maar ik moet de eerste nog tegenkomen die bij de bevalling een paar liter bloed is verloren of een keizersnede kreeg.
Dus als je als vader drie maanden betaald vaderschapsverlof wilt, ga die dan niet vergelijken met de zestien weken zwangerschapsverlof, zoals de meneer in het filmpje doet. Als vrouw hebben we ook geen drie maanden moederschapsverlof. Mocht het nodig of wenselijk zijn dan kan er in veel gevallen altijd nog een beroep worden gedaan op zorgverlof of ouderschapsverlof of je vakantiedagen of gewoon lekker zelf een werkbare oplossing zoeken samen met je vrouw. Wat mij betreft zitten die hechting en betrokkenheid met name in de sóórt tijd -met óprechte aandacht- en niet in per se in de hoeveelheid tijd en halve aandacht.
Drie maanden fulltime vaderschapsverlof. Misschien kunnen de heren eens vragen hoe al die zzp’ende vrouwen zonder zestien weken zwangerschapsverlof dat oplossen: die hebben tenslotte heus echt niet allemaal betrokken vaders thuiszitten die drie maanden worden doorbetaald. Of beter nog: ga dat een tijdje uitproberen op een plein in Den Haag. Vergeet niet om eerst om een knip en een rijtje hechtingen te vragen. Het moet wel realistisch blijven natuurlijk.