Deze maand vijf jaar geleden schreef ik mezelf bij de Kamer van Koophandel in als zelfstandige. ’s Avonds proostten we op de officiële start van ZINNIGS tekst en communicatie. De eerste mijlpaal was toen allang bereikt. Het kostte namelijk een half jaar, drie woordenboeken, tientallen websites en veel, heel veel krabbels om tot de naam te komen…en dan moest het
In het kader van ‘je moet jezelf blijven uitdagen’, ‘stap over drempels heen en groei’ en meer van dat soort spanningopwekkende uitspraken heb ik laatst weer eens een stuk over de snelweg gereden. Gewoon, in mijn eentje. Ik werd niet gedwongen en ik had ook geen medepassagier mee ter begeleiding. Een uitdaging, want ik ben helemaal geen snelwegrijdster. Of eigenlijk
Het viel me niet één, twee, drie op. Maar na een poosje merkte ik dat June al snel lekker achterover begon te leunen als ze bij andere vrouwen in mijn omgeving op schoot zat. Ik zag ook niet waarom ze bij een ander meteen in de relaxmodus zat.
– “Goedemiddag, u spreekt met Esther en ik bel namens ons juridisch adviesbureau. Er is een subsidiepot van twee miljoen blijven liggen bij de overheid en dat geld mag nog worden verdeeld onder bedrijven. Dus ook onder u. Want u heeft een bedrijf. Wij kunnen u helpen subsidie te krijgen. Van dat bedrag dat is blijven liggen. Mag ik u
Op woensdag is m’n vrije dag. Of beter gezegd, ónze vrije dag. Van June en mij. Een dag die we gezellig samen doorbrengen. Spelen, boodschappen doen, een rondje wandelen, eens bij een vriendin of oma op bezoek gaan en nog veel meer. Hartstikke leuk zou dat zijn. Denk ik.
Blue monday. Dat was afgelopen maandag. Naar het schijnt de meest deprimerende dag van het jaar. Niets van gemerkt. Daarentegen gaat dinsdag 22 januari de boeken in als black tuesday.
Een schrijfsel uit het mapje 2012: uitnodiging in vorm van column voor ons feestje 12,5 jaar samen (aangepast naar 2013). Uitnodiging column
Op verzoek deze keer een stap terug in de tijd: een redelijk voorspoedige bevalling, helpende handen en naderende feestdagen maakten dat we drie weken na de geboorte van onze dochter een kraamborrel planden. Van één uur tot ongeveer vier uur, zodat June in elk geval aan het begin of aan het eind van het feestje wel even wakker zou zijn.
Moederdag. Een dag die er vóór het ouderschap de laatste jaren ongeveer uitzag als: opstaan ruim na acht uur, al dan niet met een paracetamol om de schade van de avond ervoor weg te werken. Of te beperken. Of daar tenminste even hoop op te hebben.
De meeste kenmerken van een baby in huis had ik vooraf wel begrepen. Ze slapen, huilen en hebben veel aandacht nodig en natuurlijk wil je dat als kersverse ouders, naast een stuk of wat schone luiers per dag, onafgebroken geven. Prima. Alleen, wat bleek: baby’s zijn van zichzelf weinig mobiel. Ja, echt. En aangezien mezelf makkelijk kunnen verplaatsen een eerste
Babyzwemmen. De term riep net zo’n weerstand bij me op als zwangerschapsyoga. Maar ja, daar was ik toch een paar keer met plezier heen gegaan en proberen kan altijd. We deden een proefles, met z’n drieën. En dachten: gezellig, een groep met moeders én vaders (het is tenslotte 2012). Kan Peter ook om de week een duik nemen met June.
Huize Smit, vrijdagavond, een uur of zes. Ik maak aanstalten om met mijn moeder naar de koopavond te gaan. We hebben net gegeten en June krijgt rond zeven uur nog een fles met pap voor de nacht. – “Ik ga zo met mijn moeder mee hè.” – “Ja, prima hoor.”