M’n ouders waren de afgelopen weken op vakantie. Geen wereldschokkend nieuws, dat klopt. Ware het niet dat deze zin een verborgen betekenis heeft. Zal eerst even wat duidelijk stellen, voordat ik hier verder op inga: ‘echt heel fijn voor hen, zo’n lange vakantie’ (goed gezegd qua sociale wenselijkheid, toch? Keurig opgevoed door deze camperrijdende ouders. Die hier natuurlijk moeiteloos doorheen
“Als jij June naar bed brengt? Ruim ik de vaatwasser in. Kunnen we nog even gauw samen koffie drinken.” “Is goed. Want hoe laat moest jij ook alweer weg?” “Ik? Ik hoef niet weg vanavond. Jij gaat toch sporten?” “Nee hoor, ik heb geen training. Ik dacht dat jij de deur uit moest. Naar ehm…weet ik niet waarheen. Weg in
Yes! Ik ben een huisvrouw van niets. Heb ik geconstateerd nu we sinds een week of twee weer volop in het werkritme zitten. Het meeste schoonmaakwerk is al een poosje uitbesteed, en dat beetje dat overblijft kan ik zelf wel aan (echt supersimpel: gewoon niet doen). Daarnaast doe ik tegenwoordig zo min mogelijk boodschappen. Dat wil Peter namelijk best doen,
In de categorie ‘lang gewacht, stil gezwegen, nooit gedacht, toch gekregen’: een heuse campingvakantie dit jaar – sommige leden van ons gezin waren voorheen niet zo kampeerdersgezind. Niet dat we nooit eerder in een tent geslapen hadden op iets dat een camping wordt genoemd…maar op een of andere manier lijken festivalcampings en familiecampings gewoon niet zo op elkaar.
Het is vakantie. De zon schijnt al sinds zeven uur vanmorgen. Buiten is het snikheet, binnen is het drukkend warm (of eigenlijk ook gewoon snikheet). Zo’n beetje iedereen is vrij. Uit de tuinen klinkt waterpret en als ik tussen de middag een boodschapje haal, liggen er zowel voor en achter me nagenoeg alleen ijsjes en barbecuevlees op de band. Ook
“Graag wil ik onze reservering voor een logeerplekje bij jullie thuis voor respectievelijk zondag 28 en maandag 29 juli en zaterdag 10 en zondag 11 augustus bevestigen. Gezien de geplande festiviteiten…” – Lees hier onze mail aan opa en oma… En ja, what comes around goes around… “Bedankt voor uw boeking bij huize Span. Wij hebben de gegevens van uw
Het is de eerste week van de zomervakantie. Die eigenlijk vorige week wel een beetje was begonnen, want die laatste schoolweek is volgens mij vele malen relaxter dan welke vakantieweek dan ook.
Met het oog op eventuele gezinsuitbreiding en mijn principe dat ik op dezelfde verdieping als mijn kinderen wil slapen, kwamen Peter en ik een paar maanden geleden op de gedachte de werkkamer dan naar zolder te verhuizen. In de toekomst. Geen haast. Zoveel werk zou het niet zijn.
“Meid, een dochter. Leuk! En wat héérlijk, want je werkt natuurlijk thuis.” De eerste keer dat ik dit hoorde, duurde het even voor ik begreep welk verband mijn gesprekspartner legde. Of eigenlijk probeerde te leggen. Nu heb ik enige jaren (tegen betaling van een berg collegegeld) niets anders gedaan dan oorzaak en gevolg en andere verbanden uittekenen op een studieblok,
– “Hé, alles goed?” -“Ja hoor, wel druk.” – “Ja meid, het gaat allemaal gewoon door hè.” … Het druk hebben. Lastig te definiëren, want voor iedereen anders. Met weken bestaande uit werken, avonden voor studeren (Peter) en zakelijke bijeenkomsten (ik) en klusjes in en om het huis zijn onze dagen in elk geval vol. Kan ik weinig anders van
We leven in een geëmancipeerd land. Althans, voor een groot deel dan. Sommige dingen lijken echter nooit te veranderen. Mijn kantoor is aan huis en ik ben degene die meestal onze dochter wegbrengt naar oma of het kinderdagverblijf. Peter gaat eerder de deur uit dan wij. En daarom ben ik ook degene die ‘papa gaat centjes verdienen’ (met bijbehorend gebaar,
Een werkende moeder. Een moeder die werkt. In de ene zin lijkt het werken voorop te staan, in de andere zin staat het moederschap meer centraal en komt het werk er achteraan. Hoe je het ook formuleert, aan het idee van een moeder met een baan buiten de deur (want de zwaarste baan is nog altijd voor de ‘thuisblijfmoeder’, aldus