Afgelopen zaterdag vierde June haar kinderfeestje. Béétje laat, twee maanden na haar verjaardag, maar eerder waren de dagen al bezet met andere kinderfeestjes en later met feestdagen, dus ach. Voordeel is dat het feest weer helemaal opnieuw begint, mét voorpret van het schrijven van de uitnodigingen. Hoewel het eigenlijk altijd leuk is 
ergens voor uitgenodigd te worden (hoewel je daar een aantal jaar later, zeg, als volwassene, soms zomaar weer heel anders over kan denken), is dat nóg leuker als je het zelf totaal niet verwacht terwijl je het stiekem wel heel graag wilde.
En dus kwam er een grote glimlach tevoorschijn toen Aaron van zijn zus officieel de envelop met zijn naam erop kreeg. Trots kwam hij vertellen dat híj ook op het feestje mocht komen. Een hele ochtend lang was hij niet het kleine broertje, maar “Junes echte vriend”. En dus kreeg hij, net als de andere kinderen, aan het einde van het feestje ook een Frozen-tasje met een paar snoepjes, een toeter (altijd leuk om mee naar huis te geven) en een flesje bellenblaas. De inhoud kon ‘m al snel gestolen worden, maar het tasje zelf was voor hem het tastbare bewijs dat hij als volwaardige vriend mee naar het feestje was geweest: hij heeft er de hele verdere dag mee rondgelopen.
Voor ons was het tasje net zo goed een tastbaar bewijs: steeds als mijn oog op Anna en Elsa viel werd ik vrolijk. Van onze dochter, die ziet wat haar broer blij maakt.