M’n laatste blog is alweer een poosje geleden. Dat heeft (naast vele, vele andere oorzaken) natuurlijk één hoofdreden: gezellige drukte. En laat het schrijven van een blog nou zo’n beetje het enige zijn dat niet op een vast moment in de week in de agenda staat genoteerd. Of niet zo’n beetje, maar echt.
Vorige week was er een reünieavond van een maatschappelijk journalistiek project waar ik jaren geleden aan deelnam. Een project over verhalen uit de samenleving vertellen, het laten zien van initiatieven op het gebied van betrokkenheid, ideeën om de nabije wereld een beetje mooier te maken. En om verder te leren op het gebied van journalistiek. Prachtig initiatief, met name mogelijk gemaakt door iemand met een groot maatschappelijk hart.
Zes weken oud is Aaron al weer. Daarvan is hij er vijf wakker geweest. De eerste week was -ie- nog ‘gewoon’ onrustig. Aan het einde van de kraamweek waren we er wel uit: hij had honger. Veel. Bovengemiddeld. Gelukkig is daar eenvoudig wat aan te doen. Gewoon meer voeding geven. Veel. Bovengemiddeld. Zo’n anderhalve dag leek die oplossing even eenvoudig als doeltreffend. Alleen verliepen week twee en drie ook onrustig. Of eigenlijk: veel onrustiger. Bovengemiddeld onrustig – gezien de vele schema’s en lijntjes waarin je allerlei gegevens van je baby kunt zetten om te zien hoe de zaken ervoor staan.
Alweer ruim een week geleden werd Aaron geboren en we maken het allemaal goed – hoe fijn. Zo goed zelfs, dat het werk daardoor niet lang op zich laat wachten. Nee, ik ben (deze keer) niet in m’n kraambed al begonnen. Kon namelijk na een paar dagen gewoon makkelijk beneden zitten. En dat typt toch net even wat makkelijker. Maar het eerste dat ik zaterdag wel even deed was een nieuwe opdrachtgever terugbellen. Het was dezelfde zaterdag waarop we samen met onze kraamverzorgster tot de conclusie kwamen dat Aaron nogal graag en veel (extra) voeding tot zich neemt.
Zwanger zijn brengt algemeen gesproken een hoop mooie momenten met zich mee. De eerste keer dat je het hartje hoort kloppen, de eerste echo, de eerste schopjes van het kleintje en ga zo maar door. Ook in je omgeving wordt er vaak vertederd gereageerd op de aankondiging van een nieuw wondertje en het leven dat er in je buik groeit.
…geen blog, geen gedrukt magazine: gewoon ouderwets op de typemachine een column van mijn opa, een paar decennia geleden.
Ja, ik ben zwanger. En nee, dat kan ik niet (meer) negeren. En nee, niet dat ik de zwangerschap op zich zou willen negeren (want zeer gewenst en blij en verheugd en al die termen meer enz. enz.), maar bij voorkeur wel het idee van het zwanger zijn als hoedanigheid. Heb ik gewoon niks mee. Ja, ik eet anders. Ja, ik moet vijf keer per dag extra naar het toilet. Ja, ik ga zo nu en dan eens door m’n enkel wegens ‘weker wordende gewrichten’. Prima. En verder werk ik, we maken ondertussen -met hulp- drie kamers in orde en we vullen onze dagen as usual. Of zoals laatst iemand tijdens een interview aan me vroeg: “Je doet dat hele zwanger zijn er eigenlijk een beetje bij?”. Als je het zo wilt stellen, graag ja.