Hij is weer in het land. Die goede, beste Sint. En nu onze oudste bijna drie is, krijgt Sint steeds meer betekenis. Da’s trouwens ook niet zo heel moeilijk, aangezien de winkels tegenwoordig in augustus al gevuld worden met decemberspul.
Gelukkig hebben we nog wel het voordeel dat het Sinterklaasfeest in Junes beleving niet gelijk staat aan een zak vol cadeautjes. Maar ja, ze zijn natuurlijk wel onlosmakelijk met elkaar verbonden, die goedheiligman en gevulde schoentjes. Dus spaart mama hier daar wat op. Dat lukt op sommige dagen beter dan andere. Het alfabet kent ze inmiddels redelijk uit haar hoofd sinds ze van achter een zolderdeurtje een letterpuzzel tevoorschijn toverde (‘mama, wat ligt hier nou? Dat is grappig!’) – maar de voorraad is inmiddels weer redelijk op peil. Want ja, onze dochter is eind november ook nog gewoon jarig. En zelfs al geven we dan één cadeau (oké, en eentje van haar broertje), het is toch weer een cadeau. Plus dat er natuurlijk visite komt. Met meer cadeaus. En het is november, dus veel buitenspeelgoed (lees: opruimen in garage = uit het zicht) zit er niet bij. Geeft niets, want we houden het echt zoveel mogelijk binnen de perken. En Sint geeft natuurlijk net zo lief een paar sokken of een pyjama erbij. Hij is niet helemáál gek.
Maar na haar verjaardag en Sinterklaas komt Kerstmis. Nee, dan hóeven er geen cadeautjes onder de boom. Zijn we zelf bij. Alleen, dat is het ‘m juist. Wij zijn er ook nog. En wij zijn reeds tien, vijftien jaar gewend aan Kerst-met-cadeaus – zo’n beetje vanaf het moment dat we op een leeftijd kwamen dat we Sint wel een poosje wilden parkeren. Dat maakt dat we nu een soort overgangsperiode zitten. We (de volwassenen) trekken – want dat is gezellig- een lootje en leggen één cadeautje onder de boom. Je hoeft geen pedagoog, psycholoog of andere …-oog te zijn om te bedenken dat er dan ook één pakje voor June onder komt te liggen.
Tot zover was alles nog onder controle. Een verjaardag, een bescheiden Sinterklaasavond en een cadeautje met Kerstmis. Alleen hoorde mama zichzelf een paar weken geleden iets heel geks zeggen. June is gek op steppen. En mama is gek op zindelijke dochters. Dus toen June eenmaal een ministapje richting het toilet zette, hoorde ik mezelf ineens …”en dan, als je helemaal geen luiers meer hoeft, is het wel een beetje feest hè. Dan gaan wij samen een step kopen.” Dacht ergens aan het nieuwe jaar. Ehm…Tijd om te bedenken of dit pedagogisch verantwoord is (was), kreeg ik eigenlijk niet. Náást de pakjes die ik mag kopen in mijn rol als Sint, Kerstman en mama-van-jarig-kind ben ik dus op zoek naar een step. Gelukkig kan die in elk geval prima in de garage staan.
Deze column is gemaakt voor het Sint Magazine van LittleCool.com.
Zo herkenbaar 🙂