Vorige week was de Week van de Pleegzorg en toevallig kregen we in dezelfde week een telefoontje over onze aanmelding bij de Logeerking als logeeradres: eens per vier tot zes weken een dag of een dag en een nacht ruimte bieden aan een kind dat extra zorg en aandacht nodig heeft, omdat ze zelf een beperking hebben of omdat iemand anders van hun gezin een beperking heeft.
Dat is natuurlijk niet iets om licht over te denken, maar het gekke is: hier in huis wordt doorgaans langer gediscussieerd over welk potje wax er gehaald wordt (we gebruiken dezelfde), welke kleur er op de muur wordt gekwakt (wit of heel wit) en het avondeten (we eten hetzelfde) dan over dit soort ‘grote-mensen-beslissingen’. Sterker nog, er zijn hier eerder al een hond en een paar logees in huis gehaald, nagenoeg zonder overleg. Er zit dus iets van vanzelfsprekendheid in, blijkbaar.
Nou schijnt het totaal niet vanzelfsprekend te zijn dat jonge gezinnen zich opgeven voor dit concept, want druk, druk, druk. Vaak zijn het juist wat oudere mensen die menen tijd en ruimte te hebben voor dit soort initiatieven, zo begrepen we. Nou weet ik niet waar die middelbaren dat dan ineens vandaan halen, maar ik persoonlijk zie het niet voor me: ik kom nu al uren per dag tekort en mezelf kennende gaat dat niet veel anders worden de komende vijftig jaar. Dus wachten tot we vijfenvijftig zijn heeft in ons geval weinig zin denk ik dan. Bovendien: nu zitten we toch al in de kleine kinderen en door de bedrijvigheid heen wordt er doorgaans gewoon knap gegeten (door de kinderen dan), voldoende frisse lucht gehapt (de slaapkamerramen staan wijd open, telt dat?) en ruim geslapen (En, drie, twee, één…jáááá het is zeven uur, liggen gaan, OUDERavond begint!). Daarnaast barst het hier van de stabiliteit (het is hier standaard rommelig, dat is ook regelmaat toch?), er is voldoende te doen (opruimen bijvoorbeeld) en er mag geknoeid worden (valt toch niet op).
“Die is maf”, was één van de reacties op onze aanmelding. Ongetwijfeld. Ik zou het woord ‘normaal’ ook nooit gebruiken om mezelf te beschrijven. En volgens mij wordt die mafheid doorgegeven via de genen, dus die herkomst is ook geen mysterie – toch pap? Wat volgens mij ook via die genen wordt doorgegeven: de vanzelfsprekendheid waarmee (wij en) onze kinderen worden verwelkomd voor een bezoekje of kunnen én mogen logeren. Daarnaar kijkend -in dankbaarheid- is het idee om ook iemand anders een klein beetje vanzelfsprekendheid te bieden best…vanzelfsprekend.
