Wensen. Een appartement in Boedapest. Een mini-hamam als badkamer (zonder andere bezoekers. Of kinderen). “Prima, graag!” antwoorden als iemand vraagt of ik wil rijden naar Nijmegen. En als we toch bezig zijn, doe dan die financiële vrijheid ook maar. Wie vraagt naar iemands wensen, krijgt meestal antwoord in de vorm van toekomstige zaken. De loterij winnen, zes maanden per jaar op vakantie naar de zon, een landhuis met een zwembad. Vreemd eigenlijk. Volgens mij klopt dit namelijk niet. Wat mij betreft in elk geval niet. Natuurlijk kan ik zo een lijstje de wereld in slingeren van alles waar ik zéker geen nee tegen zou zeggen. Maar dat zijn goed bekeken helemaal geen wensen. Dat zijn dromen (door Van Dale ook wel ‘fantastische toekomstbeelden’ genoemd). Een wens wordt gedefinieerd als ‘dat wat iemand wil’. Zo bekeken zijn wensen en dromen toch echt twee heel verschillende dingen.
Want wat ik naast perfect gemaakte Mojito’s drinken in een warm maar niet té warm oord terwijl mijn kinderen uren achter elkaar spelen in de branding en ik ondertussen heel soepel honderden zinnen wegtik op mijn laptop waarvan het scherm ondanks de zonnestralen prima zichtbaar is het liefste zou willen, is net zo verraderlijk als eenvoudig. Namelijk: dit.
Gewoon, dat wat het nu is.
Dat we wonen waar we wonen, dat we allemaal goed en gezond blijven, dat we klagen over teveel werk en te weinig tijd en dat we deze maand niet uit eten gaan omdat ‘het geld nu eenmaal niet aan de bomen groeit’ maar dat er in die vreselijk onhandige, rommelige, overvolle bak in de gang altijd warme sjaals en handschoenen voor het grijpen liggen. Veel meer dan zwemmen in het geld is dit mijn eigenlijke wens.
Maar ja, we weten niet wat het leven brengt. Dus in de tussentijd werken we maar hard aan onze dromen, die veel vaker regelrechte ambities blijken te zijn (hier in huis dan). Dat vind ik ook de beste manier van dromen: een heel eind weg mijmeren en ondertussen flink doorpakken. En dan kan het zomaar zijn dat je ineens een boek mag uitgeven (waarover later meer. En voor wie denkt dat ‘later’ ongeveer januari is: véél later. Maar daar schrijf ik nog wel eens een blog over). Ik mag graag denken dat het karma is of een droom die uitkomt, maar als ik beter kijk dan is dat niet helemaal waar. Want ik zit niet met een Mojito in een warm maar niet té warm oord heel soepel honderden zinnen weg te tikken. En mijn kinderen spelen wel urenlang, maar niet in de branding en ook niet zonder wat van onze aandacht (of aanvoer van voedsel) tussendoor. Wat het dan wel is? Jezelf een schop onder je kont geven en wat gaan doen. En het liefst een beetje binnen je eigen interesses en vaardigheden.
Gelukkig is er een goede treinverbinding met Nijmegen.
p.s. Deze blog is gemaakt als opdracht (thema: wensen) voor de allerlaatste blogcursus van MET-K.COM. Geen blogcursussen meer dus in het nieuwe jaar, maar ze werkt aan mooie, nieuwe plannen en heeft veel te bieden, van trainingen tot eindredactie.