Dochter komt naar beneden “want kan niet slapen met al die herrie”. “Al die herrie” is op deze op een na laatste dag van het jaar natuurlijk het vuurwerk van de buurjongens. En ze heeft gelijk, want al dat geknal vindt plaats precies onder haar raam, dus dat klinkt lekker door.
Nu zou je van alles kunnen zeggen. En sommige dingen zouden nog ergens op slaan ook.
‘Verbied dat vuurwerk nou eens’
‘Moet dat precies een meter van ons huis?’
‘Kun je nagaan hoe naar het is voor dieren’
‘Ben benieuwd hoeveel troep er morgen ligt’
‘Van dat geld hadden vijftien monden gevoed kunnen worden’
‘Lekker dan, ze was al bekaf’
‘Er zíjn mensen die gewoon willen slapen om deze tijd’
‘Ja jeetje, is het geen scooter dan is het wel vuurwerk. Ze blijven bezig.’
‘Als die van mij zo oud zouden zijn, gebeurde dit echt niet.’
‘Hopelijk is het in élk geval stil als ik zelf naar bed ga’
‘Er zijn ook mensen ziek…’
‘…of blij dat hun baby eindelijk slaapt’
Allemaal waar of er zit misschien een punt in. Maar ik zeg niets, want het is zaterdagavond en ik werk nu niet aan een betoog voor- of tegen vuurwerk en ik vínd er ook gewoon niets van, nu, op dit moment. Ik zit gewoon op de bank en ik hoor gelach aan de andere kant van het dubbelglas.
En oké, ik zeg natuurlijk wel wát:
“Ha, wakker geworden? Kom bij mama zitten. Bakje chips dan maar? Ja, ze maken een hoop herrie. En een hoop lol.”
Zo simpel is het soms.
Dat 2018 ook soms maar zo simpel mag zijn.