Van de week kwam June thuis met het nieuws dat haar juffen weggaan. “Ja, eentje gaat naar eh, Amsterdam of ergens anders, weet ik niet. Texel ofzo? En de andere gaat naar een andere school.” “Oh, hebben ze nieuw werk? Wat leuk voor de juffen. Wel jammer voor jullie, of niet?”
Zo drie dagen voor de kerstvakantie lijkt bij sommigen het nieuws nog harder aan te komen dan het anders misschien had gedaan. De schuld van de kerststress? We ontvingen de betreffende mail dinsdagmiddag, dus ik beeld me in dat juf zich woensdagmorgen om kwart over acht extra schrap zette voor de reactie van kinderen en ouders, want wie vertrekt er nou halverwege het schooljaar uit groep 3, al hún kinderen in de steek latend?
Toen ik vanmorgen de klas in kwam, zag ik juf naar mijn idee wat afwachtend staan, klaar om ‘het’ allemaal over zich heen te laten komen. “Gefeliciteerd met je nieuwe baan”, zei ik. Ik weet niet of dat het gevolg is van mijn opvoeding, maar ik heb geleerd dat je mensen op bijzondere, feestelijke momenten het beste wenst of, ik noem maar wat geks, feliciteert.
Het is haar werk
Dat bleek inderdaad gek, want ik hoorde hier en daar een aantal half grappig bedoelde “Nou, wat is dít nu voor nieuws!” en “…” (naam kind) “is erg verdrietig, dat begrijp je natuurlijk”-achtige uitspraken. Natuurlijk? Ik kan me heus wel indenken dat je het zelf jammer vindt (blijkbaar een compliment voor de juf) en dat je kind er misschien ook even verdrietig van is en dat mag gezegd. Maar moet dat nu echt de primaire reactie zijn? Ik kan me persoonlijk ook heel goed indenken dat het voor juf een lastige beslissing is geweest waarbij ze niet over één nacht ijs is gegaan. En dat het niets afdoet aan haar liefde voor de kinderen. Maar het is haar werk. En nu heeft ze ander werk. En dit soort omschakelingen, nieuws en gebeurtenissen gebéuren. Niet alleen in grotemensenlevens, ook in die van kinderen. Het is volgens mij nog altijd zo dat je als ouders je kinderen hierin begeleidt. Vandaar de keuze voor: “Wat leuk voor de juffen. En wat vind jij ervan?”. Je zou het opvoeding kunnen noemen.
In tweede instantie
Als je het belangrijk vindt om mee te geven dat …. (naam kind) dit nieuws even moet verwerken, dan kan dat volgens mij ook in tweede instantie of in elk geval een beetje zorgvuldig geformuleerd. Voor zover ik het kon beoordelen vond juf het al lastig genoeg en dat vertelde ze me ook, nadat ze even stil was na mijn “gefeliciteerd” (want niet verwacht leek het) en voordat ze haar keuze begon toe te lichten of eigenlijk te verdedigen. Waarom zou ze haar keuze moeten verdedigen? Het is gewoon niet altijd mogelijk om precies in de zomervakantie met een nieuwe baan te beginnen. Niet ideaal misschien dat er nu twee juffen tegelijk weggaan, wel het leven. Twee (ietwat) ongelukkige juffen is ook niets. Of eerst de een en dan na drie maanden de ander, ook niet handig. Tegenwoordig krijgt iedereen de boodschap mee vooral ‘z’n hart te volgen’, steeds minder mensen blijven jarenlang bij hetzelfde bedrijf, hele generaties kiezen per moment wat ze het leukst of het boeiendst vinden en gaan daarvoor, alleen juf mag dat niet, ofzo.
Wat June er uiteindelijk van vond? “Ja, deze juffen zijn leuk. Maar die nieuwe zijn vast ook leuk, hoor.”
PS. Juffen = leerkrachten natuurlijk, alleen dat zeggen de kinderen niet. En de juffen ook niet.