“Mam, mogen we vanmiddag trampolinespringen in Schagen?”
Past eigenlijk allemaal net niet maar vooruit, er is nog precies anderhalf uur springtijd over na m’n afspraak bij de opticien. Gewoon héél snel een nieuwe bril kiezen en hup, gáán.
“Luister, er is nog plek vanmiddag om half 5 dus zorg dat jullie gripsokken klaarliggen. En nog even wat: we gaan géén slushpuppy’s of andere overdreven toestanden eten of drinken. Gewoon limonade en een snoepje, dan is het klaar.”
Met twee vrolijke jongens achterin reed ik zaterdagmiddag weg. Op de voorstoel lag m’n boek, klaar voor in elk geval ruim een uur lezen – wat een onverwachte luxe! Tenminste, dat was het idee vóórdat ik tijdens de oogmeting en het brillen passen barstende migraine voelde opkomen. Eenmaal binnen ging ik vooral eerst zitten. Het boek wachtte geduldig in de tas.
Twee tellen later stuiterden Aaron en Thijs langs de andere kant van het raam, terwijl ik inmiddels met twee handen m’n hoofd ondersteunde. Eerst maar eens koffie. Een grote latte macchiato. Mét koekje erbij. Ah, ligt daar op de bar een schaal met chocoladecake? Die neem ik ook, want ontzettend beroerd en hoofdpijnhonger.
“Oh, heb jij cake mama? Gaat het al beter? Wacht, ik vraag een extra beker voor de limonade, dan kun jij ook nemen.”
“Oeps, geknoeid. Nee mam, blijf maar zitten. Ik ga wel een doekje vragen.”
“Wat zeg je? Wil jij een zak chips? Ze hebben wel alleen van die soort van grote zakken. Welke wil je? Nee, je hoeft niet te komen, ik zeg de soorten wel tegen jou en dan kies jij welke je wilt.”
“Mogen wij heel misschien M&M’s? Want dat zakje is wel een beetje veel en we mochten niet zoveel, toch?”
“Hier, je pinpas. Die chips was wel duur zeg. Ben jij niet misselijk na die cake?”
Hup, jongens weer weg. Ondertussen vraag ik me af of ik niet gewoon héél even heel onzichtbaar in een hoekje kan gaan liggen om m’n ogen dicht te doen. Of op de grond in de wc. Of met m’n hoofd op tafel, dat is minder ver lopen. Ik neem nog maar een handje Dorito’s en zucht diep. Dan toch maar het boek proberen? Na drie minuten en nog eens drie keer diep zuchten vind ik eindelijk de juiste bladzijde. Tjonge, wat veel letters op zo’n pagina zeg. Ik constateer dat het toch net wat handiger leest als ze stilstaan, die letters. Ik gooi het boek mét oranje chipsvingerafdruk weer in de tas. Hoelang duren negentig minuten eigenlijk hier?
“Oh, is de limonade al op? Nou, wij hoefden toch niet meer hoor.”
Twintig minuten later is de tijd om. De eindstand: limonade en een snoepje voor de jongens, méér limonade, een grote beker koffie, een koekje, een plak chocoladecake en een behoorlijke zak Dorito’s voor mij. Aantal verontwaardigde klachten van Aaron over deze best wel gekke verdeling gezien mijn waarschuwing vooraf: nul.
“Zal ik de tas tillen? Jij hoeft zeker geen avondeten meer?”