Gaat -ie- hoor…school is weer begonnen. Oneliners als ‘terug in het ritme’, ‘weer leven op de klok’ en ‘alles weer normaal’ klinken volop tijdens luchtige praatjes bij de kassa van de supermarkt (“Jaaa, vanavond gewoon aardappelen, groenten en vlees hoor!” “Hahaha, ja dat zei ik ook al tegen mijn jongens!”), terwijl liga’s, pakjes drinken en een half volkoren op de band worden gelegd. Het liefst gaan de kinderen in de laatste vakantieweek alvast weer wat vroeger naar bed (tip uit een back to school-artikel in een mamamagazine!), zodat ze op zondagavond weer aan de bedtijd-van-voor-de-vakantie zitten en we allemaal fris en fruitig aan een nieuw schooljaar kunnen beginnen.
Nee dus. En het is in dit geval niet eens een principekwestie. Nu zijn die van ons nog jong en wie weet hoe ik het over vier jaar ervaar, maar ik beleef hier weinig van. Ritme hadden we ook de afgelopen zes weken wel. Aanrader hoor. Of het nu vakantie is of niet, we moeten toch gewoon eten en slapen – ja, echt, óók in de vakantie. En vreemd genoeg hebben we dat de meeste keren ook op gezette tijden gedaan. Misschien zelfs wel op ‘normale’ tijden. ’s Ochtends vroeg ontbijt, tegen de middag een broodje (of een keer een halve zak chips…en dáárna een broodje) en ergens tussen vijf en zeven ’s avonds eten, waarna de kinderen na niet al te lange tijd naar bed gaan. Wij volgen later. Een paar uur later gaat dat andersom. De kinderen worden wakker (of eigenlijk: één kind), wij worden wakker (of eigenlijk: half wakker), en de dag begint. Is het vakantie, dan gaan we dingen doen. Boodschappen, grasmaaien, spelen, opa en oma bezoeken, werken en meer. Is het geen vakantie, dan gaan we óók dingen doen. Naar school, meestal. Weinig verschil hè, als je het zo bekijkt. Het kan nog gekker: met wát we eten is dat hetzelfde. Is het vakantie? Dan eten we acht van de tien keer ‘normaal’. Is het geen vakantie? Ook dan eten we acht van de tien keer ‘normaal’ (dat is trouwens bij ons vrij weinig aardappelen, groenten en vlees. Er is zoveel meer in de wereld, mensen). En natuurlijk mag June de afgelopen weken een paar keer opblijven (‘huh, dat lijkt net weekend!’, gaat ze uit logeren (‘huh, dat lijkt net weekend!’), eten we soms ook de zevende keer niet ‘normaal’ (‘huh, dat lijkt net een dinsdag. Een donderdag. Een zondag!”) en soms worden we wakker en gaan we even geen dingen doen (‘huh, dat lijkt net ehm…die ene dag!’).
Geheel hierop aansluitend zijn we dus gisteravond nog even veel te laat uit eten gegaan (lees: we schoven onze stoelen aan tafel op het moment dat we normaal gesproken pyjamaatjes tevoorschijn toveren), waardoor de kinderen een paar uur later dan gewoonlijk in bed lagen. Uiteindelijk lagen twee paar rode wangetjes en twee paar slap bungelende armpjes en beentjes tegen half tien te slapen. Er stonden vanmorgen geen gevulde tassen klaar, gymschoenen moesten nog uit een speelgoedkist worden gevist en de fietsband kon wel wat frisse lucht gebruiken. En geloof het of niet, evengoed zaten er vanmorgen twee blije, wakkere snoetjes op een prima rijdende fiets, mét tasjes en gymschoenen voor zowel een linker- als een rechtervoet, gewóón in dezelfde maat. Zonder haasten, zonder ‘schiet eens op-pen’. Ik durf het bijna niet te zeggen, maar het leek wel…’normaal’. Ik weet ook niet hoe het kan.
