Broodje pindakaas

Deze maand vijf jaar geleden schreef ik mezelf bij de Kamer van Koophandel in als zelfstandige. ‘s Avonds proostten we op de officiële start van ZINNIGS tekst en communicatie. De eerste mijlpaal was toen allang bereikt. Het kostte namelijk een half jaar, drie woordenboeken, tientallen websites en veel, heel veel krabbels om tot de naam te komen…en dan moest het eigenlijke werk nog beginnen. Naast m’n studie ging ik aan de slag voor twee opdrachtgevers. “Spannend hoor”, riep iedereen. Welnee, helemaal niet spannend. Want vijf jaar dáárvoor liep ik mijn eerste stage. Op dag vier besloot ik dat ik niet geschikt was voor de structuur van een kantoorbaan, op een afdeling, met een gedeelde werkruimte en een afdelingshoofd. Met drie keer per dag op gezette tijden pauze. Op dag vijf had ik het helemaal gehad met de koffie om tien uur, m’n vier kleffe broodjes om kwart over twaalf en de thee van half drie (of doe ‘s lekker gek, en neem ‘s middags óók koffie…). Waarbij pindakaas als broodbeleg dan nog de beste optie was gezien de tijd tussen smeren en eten. Alleen denken sommige collega’s daar juist weer anders over qua geur. In elk geval, de stage an sich was boeiend, maar in mijn hoofd had ik na een week het vakje ‘ongeschikt’ volledig ingekleurd. Was niets spannend aan. Meer gewoon een conclusie. Volledig mijn eigen tijd indelen en flexibiliteit; daar biedt het zelfstandig ondernemerschap ruimte voor – wordt altijd gezegd. Eigen baas. Met pauze wanneer het mij voegt. Dat moest het worden.

Inmiddels zijn we dus vijf jaar verder en mijn dagindeling is momenteel zo flexibel als een deur. Van het invullen van mijn eigen tijd is nauwelijks sprake. Structurele overleggen, dagelijks interviews, en ‘s avonds nog éven die nieuwsbrief in elkaar zetten. En ja, dat heb ik natuurlijk grotendeels aan mezelf te danken. En nee, ik klaag er niet over. Want er zijn soms dagen die eigenlijk gewoon te vol zitten. Dat ik niet eens op mijn zelf bedachte tijden pauze neem, maar gewoon helemaal geen pauze. Liefst helemaal zonder brood en met veel te weinig thee en maar één kopje koffie. En die drink ik dan voor negenen. Waardoor ik mezelf om half vier afvraag wat er die dag nou precies niet helemaal goed is gegaan. Om vervolgens tot de conclusie te komen dat alles juist heel goed is gegaan, want maar liefst het hele to-do-lijstje is afgestreept. Zelfs al weet ik niet meer precies wat er ook alweer op stond, want flauw van de honger, vochttekort en vierkante ogen. Met om kwart voor vier ein-de-lijk een broodje, dat ik zo ongeveer tijdens het smeren en staand aan de aanrecht opeet. Met….natuurlijk. Heerlijk. – Dat werken als zelfstandige dan hè. Dat broodje proef ik niet.