… dan gaat onze oudste naar de basisschool. Hoe dichterbij haar vierde verjaardag komt, hoe langer het lijkt te duren. We hebben al kennisgemaakt met juf, veel vriendjes van de peutergroep gingen haar al voor en om de dag vraagt er wel iemand ‘ben jij al bijna vier?’. En dan volgt steevast het enthousiaste ‘ooooh, dus dan mag je al bijna naar de basisschool?’. Gezien de grote glimlach die mensen erbij geven, kan June niets anders aflezen dan dat deze school nog eens tien keer zo leuk moet dan de ‘school’ waar ze nu op zit. En dus kijkt ze er naar uit. Want meer dan eens wordt ze er door de volwassene (zelfs soms door haar eigen ouders) in kwestie op gewezen ‘dat ze dan wel echt een grote meid is’, waarna ik niet zelden constateer dat June iets heeft van ‘ehm, maar dat ben ik toch al?”.
Maar goed, de basisschool dus. Het is er ook wel tijd voor. Hier thuis zijn we wel zo’n beetje uitgeleerd. We kijken uit naar schoolspullen voor de kleine -bijna- grote meid. Een rugtas, een broodtrommel en drinkbeker…nog even en de magie van de basisschool is alledaagse kost. Een beetje meer opschieten ‘s morgens. Niet even eerder opgehaald. Opletten, meedoen en bijblijven. Moe maar voldaan naar bed. En dan zijn we voordat je het weet alweer toe aan de volgende vraag in dezelfde categorie. “En, weet jij al wat je later worden wil?”…
Gelukkig is er altijd nog Toon Hermans:
‘Wat wil je later worden? vroeg de juf.
Het was in de derde klas.
Ik keek haar aan
Ik wist het niet,
Ik dacht dat ik al iets was.’
– Toon Hermans
Deze column is geschreven als een bijdrage voor het magazine van LittleCool.com (pagina 9). Zie www.littlecool.com of bekijk het magazine.