– …als je jezelf een half uur na het opstaan afvraagt waarom je wel kan inplannen wat het beste moment is om naar het toilet te gaan om over te geven (“Eerst even June installeren op de bank met Zandkasteel aan”), terwijl je op werkgebied constant tegen een onmogelijke samenscholing van deadlines lijkt aan te lopen.
-…als je tijdens het schoonmaken van het toilet bedenkt welke opdrachtgever je zo dadelijk het eerst een mailtje zult sturen, zodra June met oma op de fiets zit. Je knapt tenslotte alweer lekker op en de dag ligt nog voor je. En de dag ligt nog voor je. En de dag ligt nog voor je. En de dag…
– …als je tijdens het sturen van dat eerder genoemde eerste mailtje eerlijk moet bekennen dat werken aan een bureau met een 26-weken-baby in je buik, behoorlijke buikpijn en een spijkerbroek aan helemaal niet zo relaxed is. Of eigenlijk gewoon niet werkt – ondertussen zowel de vis als de vegasushi van gisteravond de schuld gevend van dit alles.
– …en je in één moeite door gewoon ontkent dat het niet echt gaat/echt niet gaat (“Een paar keer diep ademhalen en het lukt prima”). Je hebt tenslotte nog meer te doen vandaag en je had er toen je opstond nog zo’n zin in om flink aan de slag te gaan.
– …er tijdens mail nummer twee achter komen dat er twintig minuten zijn verstreken sinds het versturen van de eerste mail (terwijl er niets ingewikkelds is aan een afspraakbevestiging). Omdat je doelloos van nu.nl naar de website van de lokale krant klikt. En niets meekrijgt van het nieuws dat je leest. Omdat je ondertussen ook de aanbiedingen op de sites van warenhuizen scant. En met je moeder zit te kletsen via Facebook. Terwijl je doorkrijgt dat je niet zo goed stil kunt zitten, want elke houding is pijnlijk.
– …heel verstandig besluiten om dan nog toch echt nog maar even een uurtje in je bed te gaan liggen. En in plaats van te kunnen slapen in je hoofd de andere mails ook alvast typt. En je to-do-lijstje opnieuw maakt – je mist tenslotte nu al een paar uur in je schema. En met een schuin oog allerlei mails met leuk werk voorbij ziet komen. Die je meteen een plekje geeft in de to-do-lijst.
– …uiteindelijk zuchtend vinden dat je het (betaalde) werk toch echt even links moet/mag laten liggen. Maar je slaapt nog steeds niet, dus dan mag je van jezelf in gedachten werken aan andere relevante lijstjes (zoals daar zijn: kraamborrel, eetclub, opruimklusjes) en aan ideeën voor blogs, want da’s tenslotte ook allemaal nuttig. Stel je voor.
– …daarna dan maar alvast één blog in je hoofd zo goed als uitwerkt, en dat vergoelijkt met het idee ‘dat creativiteit nou eenmaal een uitweg vindt op welk moment dan ook’.
-…na één uur en drie kwartier in bed vinden dat het nu wel mooi is geweest. De hele middag wacht tenslotte nog op je, met zeeën 
van werktijd en bovendien kan het werk vandaag allemaal thuis gedaan worden. Dus op naar een nieuw kopje thee (op bed gekregen!) en een broodje (ook geserveerd, smaakte heerlijk! Echt een aanrader, af te bakken kaneelbroodjes van de goedkoopste supermarkt. Even opwarmen in oven en eet smakelijk. Besloot meteen om er later deze week nog meer van te kopen), een plons koud water in het gezicht en hup, op naar de werkkamer.
– …daar een half uurtje zitten, deze blog (en wat mails) typen en daar al koude rillingen hebbende tot de conclusie komen dat het allemaal gewoon écht niet werkt vandaag. Of in elk geval de komende paar uur. En dus nog maar eens naar bed gaan, via het toilet natuurlijk – tip voor mezelf: in dit soort situaties voortaan wat langer op de lekkere broodjes kauwen…-. En daarna wel echt proberen te slapen. Zodat je morgen weer lekker aan de slag kunt. Of misschien voor het eten nog even. Of anders vanavond. Gewoon een uurtje…misschien*.
toevoeging dinsdag 11 maart: waar misschien* staat, vul ‘nee’ in.
ps. Naa
st het serveren van thee en broodjes is Peter ook altijd alert genoeg om dit soort momenten vast te leggen op foto. Niet eens stiekem of onopvallend.
ps II. Tja.