De decembermaand. The most wonderful time of the year. Feest, gezelligheid met vrienden en familie, tijd voor elkaar…. Hoe jammer is het dan dat je een paar dagen voor kerst zomaar van je vredige wolk dondert door een bezoek aan een warenhuis? – oké, misschien ietsiepietsie overdreven, maar toch was het een behoorlijke deceptie. Samen met m’n moeder was ik in Den Helder voor nog wat hóógst noodzakelijke kerstaankopen (nee, ik heb geen moeite om mezelf de urgentie van een papieren kersttafelkleed aan te praten. Of twee, want stel je voor dat de ene al stuk is na de eerste ma
altijd. Zit je dan de volgende dag aan je kerstontbijt. Zonder kerstkleed. Urgent dus. Zelfs al hebben we bij nader inzien niet eens één keer thuis gegeten of ontbeten. Altijd handig voor volgend jaar). Ook op het lijstje en minstens net zo urgent: een kerstoutfit voor June. We vonden een roze broek mét gouden glittertje in de ene tweeletterige winkel. En daar moest natuurlijk een leuk truitje bij, dus op naar de volgende winkel met een ‘&’ in de naam.
Nou ben ik niet afgestudeerd in winkelkunde, maar eerder was het zo dat ik in dit warenhuis op m’n gemak kon rondkijken terwijl m’n moeder en ik om en om truitjes omhoog hielden, gevolgd door commentaren als “serieus?”, “te barbie”, “ze is pas twee, hè” en “hoort dat niet op een andere afdeling te hangen?”. En zo ging het ook, helemaal prima. Tot het moment dat we in hetzelfde rek stonden te kijken. Ik hield net de roze broek bij het shirtje dat m’n moeder had gepakt, toen er uit het niets (ja echt, alsof ze al die tijd tussen de bolerootjes en jurkjes verscholen zat) ineens een mevrouw-van-de-winkel tussen ons stond. Ze plantte zo haar donkerblauwe pump tussen onze winterlaarzen, waardoor wij een stap achteruit moesten doen en de broek voor het grijpen in het midden bungelde: “Zoekt u soms iets speciaals? U zoekt iets bij deze broek zeker? Enig, dat glittertje! Voor uw kleine meid? We hebben er vast wat tussen hangen”. Een tel stilte. Voelbare verwarring. Ehm, we zijn toch wel in de goede winkel? Waar men je overigens altijd vriendelijk helpt maar alleen nadat je hier zelf om hebt gevraagd? En dan vooral met praktische zaken over de maat en of de-korting-ook-hierop-geldt? Is dit een nieuw concept? Voor ons wel in elk geval. We hadden geen keus. De broek ging met de mevrouw de hele afdeling over, terwijl ze stomste truitjes omhoog hield. En dus konden we niets anders doen dan ons commentaar matigen naar “ik denk dat die kleur haar niet zo mooi staat” en “leuk, alleen houd ik niet zo van kant”. Na vijf keer vond m’n moeder het welletjes: “Bedankt voor het meekijken, we denken er nog even over”. Godzijdank liet de winkelmevrouw haar oog meteen op een nieuw slachtoffer vallen. Vol goede moed pakten we zelf nog wat truitjes uit de rekken, ondertussen schich
tig om ons heen kijkend (“Bukken Karen, ze komt onze richting op”. “Houd die broek goed vast!”). Het leukste truitje vonden we zelf. Zoals het hoort in een winkel met verdiepingen en roltrappen en een toiletjuffrouw. En m’n papieren tafelkleed heb ik ook zelf uitgezocht. Alle twee, ja.