Extra vrije dag

“June, ga even van mijn schoot af. Mama moet spugen.” Gisteren had ik mazzel. Een dag extra weekend. Geen werk, geen administratie, geen computer. Ik zou er zelf nooit op gekomen zijn, een vrije maandag tussendoor. Maar daar dacht mijn hoofd anders over – soms word je zomaar een handje geholpen.

Hoe relaxed is het om tegen de ochtend wakker te worden en aan je bonzende slapen te voelen: “Yes, dit wordt een dagje hangen-als-een-vaatdoek!”. En nog beter: ik mocht deze aanval he-le-maal uitzitten, aangezien m’n migrainepillen nog zo’n zes maanden verboden terrein zijn. Natuurlijk probeer ik mezelf wel enigszins te verzetten door -hoe schattig- twee paracetamol te nemen. Terug in bed klinkt de vraag of er soms iets is. Na mijn korte “verschrikkelijke hoofdpijn” volgt het altijd fijne “Geniet er maar van, voor je het weet is het weer over” – waar ik dan om moet lachen. En da’s nog erger, want dat voelt pas echt beroerd. Gelukkig lukt het om nog even te slapen. En gelukkig weet ik na bijna vijftien jaar dat je niet te vroeg moet juichen als je vervolgens wakker wordt en even niets voelt. De migraine wordt namelijk altijd nét een minuutje later wakker. Toch maar even naar beneden, gezelschap is misschien beter dan alleen naar het plafond liggen staren. Eenmaal op de bank gestort hoor ik naast me: “Je ziet er beroerd uit, vriend.” – Ja, ik ben echt heel blij dat ik mezelf die trap af heb gekregen. Daarna hoor ik: “Iet er roerd uit iend” – Dank je wel, June. Terwijl June nog een stuk of vier keer deze nieuwe uitspraak oefent (‘Sieter roerd uit fiend’ is de beste versie), snel ik richting het toilet. Als het tweede rondje paracetamol -nog naïever- al iets zou doen, dan is die werking wel verloren gegaan samen met de banaan die ik door de wc spoel.

Na de middag durf ik het aan om even te gaan douchen (jarenlange ervaring heeft uitgewezen dat het moment van douchen cruciaal kan zijn en kan leiden tot 1) weer van voren af aan beginnen of 2) zowaar wat verbetering). Blij dat het nummer twee bleek te zijn, breng ik na het douchen meteen optimistisch m’n haar in model en vooruit, ik doe ook een beetje mascara op. Nou, het begint zowaar ergens op te lijken al zeg ik het zelf. Da’s maar goed ook, want van mijn huisgenoten hoef ik het vandaag niet te hebben: “Nog steeds niet durven douchen zeker?”. Ik geef het op. Dit was geen maandag, geen vrije maandag, geen extra-weekend-dag, geen wat-dan-ook-maandag. Dit was geen dag. Mijn week begint vandaag. Een driedaagse werkweek deze week, da’s pas genieten.