Zwangerschap en ongemakken. Mijn eerste reactie op vragende mensen (lees: vrouwen) is altijd dat ik een prima zwangerschap heb gehad. Had ik ook echt. Niet misselijk, niet vermoeid. Wel een paar kleinigheidjes zo tegen het einde aan. Een afgeknelde urineleider en/of nierstenen – kan niet doorstrepen wat niet van toepassing was, want onbekend. Slapende armen die ik keer op keer uit bed moest hangen om er wat leven in te krijgen. Een zeer pijnlijke ontsteking onder in mijn voet, waardoor ik nog geen tien meter kon lopen. Constant verstopte neus. ‘s Nachts overal de kriebels. Behalve dan in die ene arm waar op dat moment geen bloed meer doorheen stroomde – gelukje! Sowieso niet meer kunnen slapen – of kwam dat niet door de zwangerschap op zich, maar duurde het ontnuchteren zo lang?Oké, al met al toch een kort lijstje onhandigheden. Geldt ook voor de bevalling (zie voor terugblik). Een vredige start, maar eenmaal in het ziekenhuis bleek dat mijn lichaam bij twee centimeter ontsluiting meende alvast de weeën van tien centimeter aan te moeten voeren. Ik houd van efficiënt, misschien kwam het daardoor. Maar ja, hardlopers zijn doodlopers. Of in elk geval uitgeputte lopers. Zelfs liggend in een bed. Dus ja, op zich een prima bevalling – die eerste drie van de véél uur. Kers op de bevallingstaart was in elk geval dat we thuis geen muren hoefden te witten. Hoera.
En ja, de kraamweek was ook goed. Op die twee dagen na dat ik niet meer kon lachen/hoesten/ademen wegens pijnlijke hechting. Eigenlijk was het zelfs maar anderhalve dag, als je meerekent dat ik na een hopeloze zaterdag op zondagochtend om acht uur de verloskundige belde met het verzoek voor tienen langs te komen of a) ik zou uit het raam springen, b) ik ging zelf de hechtingen eruit halen. Ze kwam. Of er al vijf dagen om waren. Nee zuster. Of ik kon beloven de rest van de dag in bed te blijven. Ja zuster (…). Alsof ik mét die genadeloze hechtingen wel van het matras was gekomen (ik begrijp haar verwarring, gezien het raam-spring-dreigement en het gegeven dat schaar en spiegel ook niet op ieders nachtkastje liggen). Hoe dan ook, opgeteld heb ik het tijdens zwangerschap-bevalling-kraamweek minus wat etmalen echt wel goed gehad. En hoewel ik houd van tradities, houd ik net zoveel van onverwacht en onvoorspelbaar – het is maar goed dat de komst van zo’n kleintje tot het laatste behoort. Het lijkt me niet fijn te weten dat zich een exacte herhaling zal voordoen, ook al weet je in je achterhoofd dat er een ruime kans is op iets soortgelijks.
Dus, nu maar afwachten welke overeenkomsten en/of verschillen ik kan opnoemen ergens verderop in 2014…
ps. Dit alles betekent natuurlijk niet dat er geen ándere kleinschalige tradities in stand gehouden kunnen worden. Daarom: 1) lees/kijk hier even terug, en 2) zie foto 🙂 – by the way: de kleur van het schaaltje zegt niets; is maar in twee kleuren verkrijgbaar. En grijs hadden we al.