Yes! Ik ben een huisvrouw van niets. Heb ik geconstateerd nu we sinds een week of twee weer volop in het werkritme zitten. Het meeste schoonmaakwerk is al een poosje uitbesteed, en dat beetje dat overblijft kan ik zelf wel aan (echt supersimpel: gewoon niet doen). Daarnaast doe ik tegenwoordig zo min mogelijk boodschappen. Dat wil Peter namelijk best doen, op zijn vrije maandag. Enige voorwaarde: dat ik het lijstje maak. Ehm…”vooruit dan maar?” – oké, dat antwoord van mij kwam in het echt net zo ongeloofwaardig over als nu je dit leest – en dat is het ook.
Achterhaald. Ook wel: achterlijk
Natuurlijk maak ik een lijstje. Wie zegt er nou nee tegen het maken van een lijstje als je de boodschappen niet meer hoeft te doen? Ik niet in elk geval. Heb ik toch mooi wat opgestoken van de theorie over oorzakelijke verbanden: als ik even een stuk of wat maaltijden op een papiertje pen, dan gaat Peter met June vrolijk op stap om alles vervolgens vier keer door z’n handen te laten gaan. Waardoor we de rest van de week zijn voorzien van een gevulde voorraadkast. En ik niet degene ben die alles in-en-uit-het-karretje en in-en-uit-de-tas hoeft te doen – en wat voor achterhaald (door mijn moeder, die duidelijk ook groot boodschappenfan is, sinds jaar en dag ‘achterlijk’ genoemd) systeem is dat toch?
Donkere bossen en vrouwelijke manipulatie
Overigens misschien goed om één ding duidelijk te stellen: ik heb Peter geenszins gedwongen of op andere manieren die alleen in donkere bossen in Tsjetsjenië bekend zijn en die te allen tijde door publieke figuren worden ontkend, ertoe aangezet die boodschappen te gaan doen. Echt niet. Ik heb ook géén vrouwelijk manipulatiegedrag (of is dat een pleonasme?) toegepast waar ze bij de geheime dienst nog wat van kunnen leren (en nee, daar ga ik geen voorbeelden van geven. Er zijn nu eenmaal dingen die je gewoon niet doet, als vrouw). Niets van dat alles. Het ging zo: ‘Wil jij boodschappen doen op maandag?” Antwoord: “Prima, als je even een lijstje maakt?” Dat was dat. En zo ben ik steeds een beetje meer huisvrouw-af. I like.
Overhemden en ijsjes
Overigens misschien goed om nog één ding duidelijk te stellen: het is dus niet zo dat ik mezelf per se wil ontdoen van alle huiselijke taken. Ook zou ik mezelf niet direct als lui bestempelen. Het is meer dat mijn zogenaamde rol als huisvrouw (van dat -vind ik- vreselijke cliché dat je als vrouw wel tien verschillende rollen hebt, waarbij sommigen dan voorleesmoeder en buurvrouw als aparte rollen beschouwen) niet echt bovenaan mijn lijstje staat. Ook niet als tweede of derde. Liever ben ik méér partner, moeder en ondernemer, als het even kan. En dat kan nu even meer. Mede mogelijk gemaakt door Peter. Waardoor ik de rest van de week meer energie heb voor strijkwerk (overhemden, tegenwoordig), de niet-standaard boodschappen (“ik heb beloofd morgen ijsjes uit te delen op school, wil je dat nog even halen? Gewone simpele hoor. Alleen niet met chocola. En wel wat verschillende smaken. Hoeveel? Hmm, 24 geloof ik. Of was het nou 26? Doe maar wat. Als het maar genoeg is.”…) en ruimte voor kinderverjaardagstaartjes tussen het ophalen van June en het koke
n in.
Al met al toch heel wat bedrijvigheid en da’s mooi, want hierdoor heb ik gelukkig nog nét genoeg klusjes te doen om te kunnen klagen: “Tjonge, wéér twee wasmanden vol. Plus nog een berg te strijken. Zie ik je nou grijnzen? Hoezo, ‘je sporttas moet ook nog leeg’? Jéééétje. D’r komt geen end an!”…