We leven in een geëmancipeerd land. Althans, voor een groot deel dan. Sommige dingen lijken echter nooit te veranderen. Mijn kantoor is aan huis en ik ben degene die meestal onze dochter wegbrengt naar oma of het kinderdagverblijf. Peter gaat eerder de deur uit dan wij. En daarom ben ik ook degene die ‘papa gaat centjes verdienen’ (met bijbehorend gebaar, dat June hilarisch vindt om te doen) introduceerde tijdens het uitzwaaien van papa.
Een paar dagen later dacht ik: ‘alles goed en wel, maar hier klopt natuurlijk niet veel van’. Papa mag dan door ons worden uitgezwaaid, maar over een half uur is mama minstens net zoveel centjes aan het verdienen. Hoewel ik zeker niet per se fan ben van Opzij, lijkt 
het me meer dan redelijk om ons kind een reëel beeld van de dagelijkse gang van zaken hier in huis mee te geven. Dus toen we bij oma aankwamen (oh ja, en opa. Want die doet minstens net zoveel – ook dat is de gang van zaken tegenwoordig) noemde ik gespeeld verbolgen op dat het toch enigszins krom was dat ik dag na dag uitlegde dat papa weggaat om centjes te verdienen. En dat dit natuurlijk helemaal niet goed is voor Junes beeld van de wereld in 2013. En dat Margriet van der Linden hier echt niet blij mee zou zijn. En dat haar moeder op deze manier niet erg helpt met het doorgeven van haar ideeën over werk en gezin. Gelukkig nam oma deze -achteraf- onterechte zorg meteen weg. Want wat bleek? Sinds ik vertelde dat June het idee van centjes verdienen begrijpt, staan June en oma nog altijd samen mama uit te zwaaien. En drie keer raden wat oma er sindsdien -godzijdank- bij zegt…