Het afgelopen jaar heb ik optimaal gebruik gemaakt van mijn zorgverzekering. Sterker nog, als ik de bonnetjes van de ritten naar afspraken ook had kunnen declareren, had ik de maand december vast niet meer hoeven werken. Nou is het toevallig zo dat ik in principe toch lekker zelf mag weten wanneer ik wel of niet werk, maar kom op, HET GAAT OM HET VOORBEELD.
Nu zou ik hier een onwijze zeikblog kunnen schrijven over botte dokters, lange wachttijden en afspraken waar je zelf standaard voor rent, terwijl je weet dat je eenmaal in de wachtkamer alle tijd hebt om een half uur lang nutteloos naar Facebook te staren en tegelijkertijd die Libelle-in-Paasthema uit 2011 waar nou juist dat ene leuke recept is uitgescheurd van voor naar achteren door te nemen omdat het altijd en eeuwig uitloopt. Dat zou ik kunnen doen.
Maar dat zou een beetje gek zijn. Want hoewel ik medisch gezien het raarste jaar van mijn tweeëndertig lentes jong ooit achter de rug heb, komt daar geen lijpe arts of idioot consult in voor. Via de huisarts, huisarts, huisarts naar (“Beste ziekenhuis”) Noordwest Ziekenhuisgroep Den Helder afdeling A, huisarts, huisarts, huisarts, huisarts, huisarts, huisarts, Den Helder afdeling B, Den Helder afdeling B, Den Helder afdeling B en door naar het AMC: ze waren allemaal even adequaat. Tuurlijk, een kleine gebruiksaanwijzing hier en daar bij sommige artsen, maar goed, die heb ik zelf ook (nieuwsgierig? Download hier). In elk geval, over de (huis)artsen kan ik verder alleen maar zeggen: er werd geluisterd. Er werd gevraagd. Er werden geen halve maatregelen genomen. Er werd gehandeld. Conclusie: tevreden patiënt. Behalve dan met die ene die het écht heeft laten afweten:
Ikzelf – in de vorm van mijn lijf dan.
Misschien moet ik daar eens goed mee in gesprek gaan. Niet al te opzichtig natuurlijk: er zijn nog een paar afdelingen bij die ik nog niet heb gezien.
Dat wil ik graag zo houden.
