Serieus doen

Zondagmiddag 16.00 uur. Samen met mijn drie buurjongens van 7, 9 en 11 jaar oud stap ik in de auto om voetbal te kijken bij Peter (mijn vriend/hun buurman). Al rijdende begint de jongste een verrassend gesprek met ietwat filosofische insteek, al zal hij zich daar zelf niet zo bewust van zijn geweest.
“Doet u altijd serieus?”, vraagt het jongste blonde mannetje terwijl hij mij via de achteruitkijkspiegel aankijkt. Lastige vraag, vooral omdat ik me ondertussen afvraag of hij nou wel of niet ‘u’ moet blijven zeggen van mij; we schelen tenslotte toch bijna 20 jaar.
“Ehm, nou ja, dat ligt eraan waar ik mee bezig ben”, probeer ik als eerste antwoord.
“Grote mensen doen volgens mij altijd serieus”, licht hij zijn vraag verder toe.
“Oh ja?”
“Ja. Vooral mijn juf. Die is vet serieus. Niets aan.”
“ Denk je niet dat ze vooral op haar werk serieus is? Misschien doet ze wel elke avond een dansje op haar keukentafel.” (‘In haar blootje’ wilde ik nog toevoegen, maar ’n pedagogisch radartje houdt me tegen.)
“Dat denk ik dus niet”. Hij lacht, maar klinkt resoluut.
Eens zien wat ik erbij kan halen om zijn beeld van grote mensen bij te stellen zonder er allerlei ongeschikte voorbeelden bij te halen.
“Je ouders zijn toch niet altijd serieus? Als papa met jullie speelt, of als jullie op vakantie zijn?”
Stilte.
“Oké, soms zijn ze niet serieus. Maar meestal wel. Ze werken de hele dag.”
“En wij dan? Volwassen mensen werken nu eenmaal, dat begrijp je wel. Maar Peter is nu toch aan het voetballen? En we hebben ook een Wii?”
“Hebben jullie een Wii? Wow, dat is wel cool”, klinkt het driestemmig. Eén punt voor ons, de volwassenen.
Toch is de kleinste nog niet klaar met zijn overpeinzing. Terwijl hij semi-onverschillig uit het raam kijkt, sluit hij na een korte denkpauze het onderwerp af met een vastbesloten doel: “Als ik later groot ben, ga ik dus echt niet de hele tijd serieus doen.”
Dat lijkt me een mooi streven. Alvast aangemoedigd in de vorm van vier supergrote softijsjes, ook al is het eigenlijk te fris buiten en is het bijna etenstijd (oftewel: serieuze non-argumenten die alleen grote mensen kunnen bedenken). Wie leert nu eigenlijk van wie? Niet altijd maar serieus doen. Lijkt me een wijze en toch uitvoerbare levensles om te onthouden en wanneer mogelijk je er ook naar te gedragen. In de auto terug naar huis doe ik mijn moeder na en rijd ik vijf rondjes op de rotonde voordat ik afsla. Als ik via mijn spiegel naar de drie lachebekjes op de achterbank kijk, constateer ik tevreden: twee punten voor de volwassenen.

Deze blog is eerder gepubliceerd op www.publiekezaak.nl.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *